Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Dear Santa...

Κανονικά, πάει πολύς καιρός που έχω σταματήσει να πιστεύω σε σένα. Αλλά επειδή πέρυσι τέτοιο καιρό σου ζήτησα κάτι και μου το έφερες , αποδεικνύοντας μου περίτρανα ότι  ΝΑΙ! υπάρχεις, λέω να δοκιμάσω και φέτος την τύχη μου. :) Ξέρω ότι είμαι λίγο της τελευταίας στιγμής, αλλά αυτό που θα σου ζητήσω δεν χρειάζεται να το βρω κάτω από το δέντρο μου την 1η του μήνα. Έχεις στη διάθεσή σου και όλες τις υπόλοιπες 365 μέρες του 2012 (και πριν κράξεις να σου πω πως το 2012 είναι δίσεκτο και πως άντε κουφαλίτσα σου έφεξε πάλι γιατί έχεις και ένα 24ωρο plus!).

Λοιπόν, δεν ξέρω αν φέτος ήμουνα καλό κορίτσι.. Η αλήθεια είναι ότι άθελά μου (?) στεναχώρησα κάποιους ανθρώπους, αλλά δεν γινόταν να συνεχίσω να διατηρώ μια κατάσταση η οποία είχε φτάσει στο απροχώρητο. Έκανα και κάποια πραγματάκια τα οποία δεν τα λες και την επιτομή του σωστού, σύμφωνα πάντα με την κοινή λογική. Νταξ, με λίγα λόγια ήμουν λίγο σκατόπαιδο, αλλά οκ... εγώ ξέρω πως είσαι καλός και πως πας δώρα και στα άτακτα παιδάκια, οπότε προχωράω στο παρασύνθημα.

Πέρα από τα τετριμμένα, αλλά τόσο σηματικά υγεία, αγάπη, δουλειές, σεξ, λεφτά, θέλω να σου ζήτήσω αυτό: 
μια σοκολάτα!

Αλλά πρόσεξε, δεν θα είναι μια οποιαδήποτε σοκολάτα, αλλά μια σοκολάτα την οποία θα την κρατάει ένας τύπος που -με προσέχεις?- θα έχει μεγαλύτερα @@ από μένα. Προφανώς και ανατομικά θα είναι μεγαλύτερα...hello! Το εννοώ με τη μεταφορική του έννοια. Ε τώρα δεν νομίζω ότι πρέπει να αναφέρω πως πρέπει να είναι όμορφος, έξυπνος, πνευματώδης και μπλα μπλα μπλα... Να έχει όλα τα καλά του Θεού δηλαδής. Ή το κάνουμε σωστά ή δεν το κάνουμε καθόλου.

Αυτό ήθελα να ζητήσω καλέ μου ΑγιοΒασίλη. 
Κάτω από το δέντρο θα σου αφήσω ένα μπουκάλι βότκα και ξηροκάρπια, γιατί πόσο γάλα και μπισκότα να αντέξεις και εσύ ο έρμος?
Σε φιλώ,
Λόλα 

Υ.Γ. : Κοίτα... επειδή αυτό που ζητάω είναι είδος προς εξαφάνιση, αν αποφασίσεις να μου φέρεις μόνο τη σοκολάτα, ας είναι τουλάχιστον η γνωστή αμυγδάλου. Και μην τσιγκουνευτείς και μου φέρεις τη μικρή! Φέρε μου μια μεγάλη να πνίξω τον πόνο μου..! Ευχαριστώ! :)


***
Καλή (Πρωτο)Χρονιά! 
Το 2012 ας είναι η χρονιά που θα καταφέρουμε να σπάσουμε τα δεσμά μας, να γκρεμίσουμε τα τείχη μας, να πάρουμε τα ρίσκα μας και να τολμήσουμε να κάνουμε όλα όσα δεν κάναμε το περασμένο έτος.
Εύχομαι τα καλύτερα για όλους μας! :)

***

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Και χωρίς συνταγή ιατρού...

Για να μην αποτρελαθείς τελείως, να τι κάνεις άμα στη "βαρέσει"....
Μπορεί να μην καταλήξεις κάπου συγκεκριμένα, αλλά τουλάχιστον θα αποσυμπιεστείς κάπως...





Όχι, δεν το έγραψα εγώ



Η αγαπημένη μου


Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Απλά, λιτά και απέριττα..

Χρόνια πολλά και κυρίως καλά!
Καλά Χριστούγεννα, παίδες!
Ό,τι επιθυμείτε!
:-)

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

A "thank you" note

Ευχαριστώ...
που έκατσες και με άκουσες...
που έκανες τον κόπο να μπεις στο πρόβλημά μου, όσο χαζό και αν είναι...
που με ανάγκασες να σκεφτώ πράγματα...
που μου έδειξες το δρόμο και τον τρόπο να σκέφτομαι "έξω από τα κουτάκια" (όπως λες)...
που μου έκαψες όσα εγκεφαλικά κύτταρα έχω αφήσει ακόμα άκαφτα... :Ρ (αστειάκι)
που δεν μου χάιδεψες τα αυτιά...
που με συμβούλεψες...
που ακόμα και αν οι αποφάσεις μου είναι ηλίθιες, μου είπες "εγώ μαζί σου!"...
που εξακολουθείς να με ρωτάς για τις εξελίξεις...



Μα πάνω από όλα, σ' ευχαριστώ που ήρθες ουρανοκατέβατος, από το "πουθενά" (σχεδόν) και απλά ενδιαφέρθηκες... χωρίς προσωπικό όφελος, χωρίς να περιμένεις κάτι. Απλά το έκανες..

Ξέρεις εσύ ποιος/α είσαι και αυτό φτάνει! :)

P.S: Εύχομαι να συνεχίσω να είμαι γουρλού! :Ρ χαχα!


Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Now what?

Ωραία... κατάφερα να βάλω το "πρέπει" πάνω από το "θέλω". Ζορίστηκα -παραδόξως όχι πολύ- αλλά τα κατάφερα. Έχω σταθεί στο ύψος μου και έχω φανεί υπεράνω (είμαι/ το παίζω, δεν έχει σημασία. Αυτό που φαίνεται προς τα έξω μετράει :Ρ). Όχι υστερίες, όχι βιαστικές κινήσεις... Απλά περιμένω μια συγκεκριμένη κίνηση, κάτι που ίσως να μην έρθει ποτέ (που παρεπιπτόντως, είναι και το πιθανότερο σενάριο). Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως "οκ μωρέ, τι είχαμε, τι χάσαμε", "σιγά τα ωά", "μπλα-μπλα-μπλα", "μπλα-μπλα-μπλα". Ξέρω πολύ καλά πως δεν αξίζει καν τον κόπο και τη φαιά ουσία που καταναλώνω και πως στο μέλλον θα με μουτζώνω αφειδώς κάθε φορά που θα το σκέφτομαι. Παρόλα αυτά ασχολούμαι, προφανώς χωρίς να εκτίθεμαι εκεί που δεν πρέπει. Έχω δει κάποια ψήγματα αντίδρασης από την αντίπαλη "όχθη" και τα έχω υπεραναλύσει (κλασσική Λόλα). Περιττό να πω πως δεν κατέληξα σε συγκεκριμένο συμπέρασμα (κλασσική Λόλα, επίσης).
Θαυμάσια...

Με λίγα λόγια, έχω φάει τα κομμάτια μου. (Αστακούλη, είχες δίκιο τελικά! :Ρ) Πραγματικά, δεν ξέρω ποιο από τα δύο εμπλεκόμενα μέρη έχει φάει περισσότερο τα κομμάτια του. 
Νταξ, προς τα έξω έχω βγει η σούπερ ουάου γκόμενα που έχει επίπεδο, είναι κυρία και υπεράνω, βάζει την αξιοπρέπειά της πάνω από όλα κτλ κτλ. 
Πες μου όμως, πραγματικά τώρα, έχει σημασία όλο αυτό, ενώ εγώ τρώγομαι?

Δεν μετανιώνω που δεν αντέδρασα σπασμωδικά, που μου επιβλήθηκα, που φέρθηκα συγκροτημένα και συγκρατημένα. Όχι, σε καμία περίπτωση. Ξέρω πως υπέρ μου θα είναι αυτό μακροπρόθεσμα.
Αλλά καταπιέζομαι ρε γαμώτο και είμαι να σκάσω! Από την άλλη όμως, δεν θέλω και να κάνω πίσω, γιατί για πρώτη φορά έβαλα τον εγωισμό μου και μένα πάνω από όλα.

Α ρε Λόλα... Γαμώ το κεφάλι σου, γαμώ τα μυαλά σου, γαμώ τις επιλογές σου, γαμώ, γαμώ, γαμώ...!
Ουφ!

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Επιβάλλεται..

να βάλω το "ΠΡΕΠΕΙ" πάνω από το "ΘΕΛΩ".

Θα το κάνω άραγε?

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Transformers

Εντάξει.. μπορώ πια με σιγουριά να πω πως δεν με αναγνωρίζω. Δεν ξέρω αν είναι για καλό ή για κακό, άλλωστε αυτό μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει. 
Έχω χάσει τον εαυτό μου ή απλά είναι η φυσική διαδικασία της ωρίμανσης? ( Όχι, δεν είμαι τυρί, ούτε κρασί! :Ρ) Ό,τι και να είναι πάντως, με κάνει εν μέρει να τρομάζω με μένα την ίδια.. Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά εδώ και κάποιο διάστημα με πιάνω πολλές φορές να σκέφτομαι και να ενεργώ τελείως διαφορετικά από ότι συνήθιζα. Πιο συγκροτημένα? Πιο συγκρατημένα? Πιο ενσυνείδητα ίσως? 
Πραγματικά δεν έχω αποφανθεί ακόμα για το αν μου αρέσει όλο αυτό. Ομολογώ πως ώρες ώρες μου λείπει ο παρορμητικός μου εαυτός, αυτός που έπαιρνε φόρα και πήγαινε με το κεφάλι κατευθείαν στον τοίχο. Θα μπορούσε πάντως κάποιος να πει πως είναι και το αίσθημα της αυτοπροστασίας που μάλλον άρχισε να λειτουργεί, κάπως καθυστερημένα ίσως.

Μόλις χθες ανακάλυψα πόσο υπεράνω (μπορώ να) είμαι. 
Πως τελικά σκέφτομαι και αναλύω πράγματα και καταστάσεις περισσότερο από όσο νομίζω.
Πως μπορώ να συγκρατηθώ όταν πρέπει. 
Πως μπορώ να διαλύσω κάποιον απλά με δυο λόγια και μάλιστα όχι με αυτά που θα περίμενε να ακούσει. 
Πως μπορώ να κάνω μια ήρεμη συζήτηση, ενώ μέσα μου βράζω από τα νεύρα, την απογοήτευση, το θυμό. 
Πως μπορώ απλά να συγκρατηθώ και να μην ουρλιάζω σαν υστερική, εκεί που κάποια άλλη φορά θα είχε γίνει της Βαγδάτης από τις φωνές. 
Πως τελικά, όσο και να νευριάσω, δεν μπορώ για κανένα λόγο να σηκώσω χέρι. 

Η Λόλα αγνοείται ή μήπως τώρα είναι που βρέθηκε...?