Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Πάει ο παλιός ο χρόνος!



Ε εντάξει, όχι ακόμα... Σε 24 ώρες όμως? :Ρ

Τι κάνετε αγάπες μου? Πως περάσατε αυτές τις μέρες?

Καταρχήν, να ζητησω συγγνώμη από όλους σας που δεν απάντησα στα σχόλια (θα το κάνω όμως κάποια στιγμή... μάλλον του..χρόνου). Αλλά δεν γινόταν.. ανωτέρα βία βλέπετε! 
Και τι εννοώ: αρχικά τα στρατευμένα νιάτα πήραν άδεια και ήρθαν, οπότε αντίο pc, αντίο internet, αντίο blog. Έπειτα, τις μέρες των Χριστουγέννων τις περάσαμε σε εξοχικό. Με το που γυρίσαμε πίσω δούλευα, όποτε που καιρός να ασχοληθώ? 

Και τώρα θα αναρωτηθείτε: Ωραία ,κυρά μου, όλα αυτά. Γιατί δεν ασχολείσαι τώρα?
Και θα απαντήσω ευθύς αμέσως! Αμ πως! :Ρ

Η προισταμένη ξηγήθηκε σπαθί για ακόμα μια φορά, έκανε τα μαγικά της (=επικόλληση ρεπό :Ρ) και έτσι αύριο πουρνό πουρνό (πολύ πουρνό όμως) πετάω. Πάω σπίτι μου... στη μαμά μου να με κανακέψει λίγο, στο μπαμπά μου, στον αδερφό μου, στους παππούδες και τις γιαγιάδες μου. Με νύχια και με δόντια έχω κρατηθεί να μην τους πω ότι θα πάω. Ναι καλά καταλάβατε! Θα τους κάνω surprise!!  :D
Από τη μια βαριέμαι να τρέχω, από την άλλη σκέφτομαι τη χαρά τους που θα με δουν ξαφνικά μπροστά τους (δεν θέλω σχόλια επί τούτου, νταξ? :Ρ) και ότι από τη στιγμή που μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω Πρωτοχρονιά με τους δικούς μου, γιατί να μην το εκμεταλλευτώ?

Ακόμα δεν έχω φτιάξει τα πράγματά μου... βαριέμαι τρελά! Καλά.. μη φανταστείτε ότι θα μαζέψω την Άρτα και τα Γιάννενα. Ένα τζιν, 2-3 μπλούζες, καναδυό εσώρουχα, ένα ζευγάρι παπούτσια και έξω από την πόρτα! Σιγά μην κουβαλήσω ολόκληρη τη ντουλάπα μου για 4 μέρες! 

Επίσης, μην περιμένετε να δείτε καμία new year's resolutions list από την αφεντιά μου. Ποτέ δεν έκανα, γιατί ήξερα ότι ποτέ δεν πρόκειται να την τηρήσω. Το μόνο που θέλω από τη νέα χρονιά είναι το πτυχίο μου. (Ακούς Άγιε Βασίλη? Κάνε κάτι επιτέλους!!!)  


Εύχομαι σε όλους σας Καλή Χρονιά, με υγεία, αγάπη, ευτυχισμένες στιγμές, έρωτα και σεξ! Πολύ σεξ!
Ε... και κανένα λεφτό δεν θα μας χάλαγε!

Το 2011 που έρχεται να σας φέρει ό,τι επιθυμείτε και ό,τι ίσως σας στέρησε το 2010 που σιγά σιγά μας αποχαιρετά.

Ααααα! Και μην ξεχάσετε να φιληθείτε κάτω από το γκι! :Ρ



Πατήστε το play και αφεθείτε στην υπέροχη μελωδία του!
Φιλιά πολλά! Τα λέμε του χρόνου! :Ρ



Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Να τα πούμε;



Καλά Χριστούγεννα με υγεία και αγάπη σε όλους σας!!!
Εύχομαι από καρδιάς, να περάσετε υπέροχα με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν!

Χρόνια Πολλά!!!

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Ποιος ήρθε?



Ήρθαν, λέει, τα Χριστούγεννα... Ποια Χριστούγεννα? Πότε.?
Εγώ δεν έχω καταλάβει τίποτα τέτοιο.
Από τη μια ο καιρός που δεν λέει να βάλει λίγο κρύο, από την άλλη ο ανύπαρκτος στολισμός, ε.. δεν θέλεις και πολύ για να μην μπεις στο κλίμα των Χριστουγέννων.

Δεν στόλισα ακόμα. Ο λόγος είναι άκρως ηλίθιος: έχω το δέντρο στο πατάρι και δεν φτάνω για να το κατεβάσω. Πρέπει κάποια στιγμή να καβατζώσω κανένα ψηλό φίλο μου να μου κάνει τη χαμαλοδουλειά, αλλά μέχρι να να βρω κάποιον, μάλλον θα έχει φτάσει η Τσικνοπέμπτη. 

Κατα τ' άλλα δουλειά και άγιος ο θεός! Δεν τις μπορώ αυτές τις μέρες... με βαράνε στα νεύρα! Όλοι θυμούνται τελευταία στιγμή πως πρέπει να ψωνίσουν δώρα, φαγώσιμα, στολίδια και τα λοιπά τζίρτζιλα. Ειδικά, αυτό το εορταστικό ωράριο στο λαιμό μου κάθεται. Σήμερα δούλευα (είπα ότι μισώ το εορταστικό ωράριο? ) και μαζευτήκανε όλοι στο κλείσιμο. Μάλιστα μία με είπε και "Μαντάμ"!!! Αι μωρή από δω, που θα με πεις και μαντάμ, 24 χρονών πιπινάκι (Μάρκο ακούς? :Ρ)! Σαν τσατσά ένιωσα! Έλεος! 

Η μεγάλη γκρίνια βέβαια υπάρχει γιατί δεν έχω το ρεπό μου την Τρίτη όπως -λανθασμένα- υπολόγιζα, αλλά την παραμονή των Χριστουγέννων. Και θα μου πεις εσύ τώρα "Βρε αχάριστο πλάσμα, θα κάνεις τριήμερο και γκρινιάζεις?" και θα έχεις, όχι ένα, αλλά 2011 δίκια. Ναι, και όμως γκρινιάζω γιατί δουλεύω σερί από την περασμένη Τρίτη και ως την Πέμπτη θα μου φανεί αιώνας. 

Βέβαια, μέσα σε όλη αυτή τη γκρίνια και τη μιζέρια, υπάρχουν και κάποια καλά:
1ον) το ρεπό την παραμονή, διότι θα γλιτώσω το μεγάλο παλούκι των ημερών (χεχε!)
2ον) σήμερα έγινε η κλήρωση -όχι του κρατικού λαχείου "3 στους 4 κερδίζουν" - αλλά των ετήσιων αδειών. Βέεεεεβαια... εμείς, αρχής γενομένης από φέτος, κάνουμε κλήρωση για το πότε θα πάρουμε άδεια. Αυτό γίνεται γιατί κάποιοι παίρνουν άδεια συγκεκριμένες πάντα ημερομηνίες και αυτό είναι άδικο για τους υπόλοιπους. Εγώ ήθελα άδεια δυο συγκεκριμένες ημερομηνίες όπως και δήποτε

Πριν τραβήξω τα μαγικά χαρτάκια, ρωτάω την προισταμένη (η οποία γενικά, δεν μου χαλάει χατήρι) "Και εγώ τώρα που θέλω άδεια συγκεκριμένες μέρες τι θα γίνει?" για να πάρω την απάντηση που δεν άφηνε περιθώρια "Είτε θέλεις, είτε όχι, δεν γίνεται τίποτα." Τι να έκανα κι εγώ? Αποφάσισα να πιω "το πικρόν ποτήριον τούτο" και τραβάω το πρώτο χαρτάκι. Το ανοίγω και ω! του θαύματος είναι η μία από τις δυο ημερομηνίες που θέλω!! Γουρλώνω τα μάτια, μην πιστεύοντας αυτό που βλέπω. Χαρούμενη τραβάω και το δεύτερο χαρτάκι και OMG! Εκεί αναγράφεται η δεύτερη ημερομηνία!! Μιλάμε για τρελή κωλοφαρδία, όχι αστεία!! :D Μήπως να πάρω κανένα λαχείο, να παίξω ένα Τζόκερ, ένα Στοίχημα, κάτι? :Ρ

Θέλω να πάω βόλτα, να δω τις Χριστουγεννιάτικα στολισμένες βιτρίνες, να κάνω κανένα ψώνιο, να πιω ζεστή σοκολάτα σε μια χουχουλιάρικη καφετέρια, να φάω κάστανα, τέτοια πράγματα... Να νιώσω λίγο το Christmas feeling βρε αδερφέ!


Κάτσε να το βάλω να παίζει μπας και μου έρθει λίγη μυρωδιά Χριστουγέννων! 
(Αυτό, ως απάντηση σε όλους εσάς που με δουλεύετε!! Αγάαααααπες μου εσείς!! :-* )

Αααα..! Να δείτε οπωσδήποτε την -ανατρεπτική θα έλεγα- ταινία του Tim Burton "Nightmare Before Christmas", όπως επίσης και το "A Christmas Carol" , στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία του γνωστού Σκρουτζ. 

Αυτά για την ώρα... Φαντάζομαι πως θα κάνω εορταστική (μπλιάχ!) ανάρτηση, οπότε δεν εύχομαι από τώρα "Καλά Χριστούγεννα".
Φιλιάαααααααα!!!





Άσχετο: σκέφτομαι να πάρω αυτό το κινητό. Για πείτε γνώμες!

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Το κέρατό μου μέσα!


Ανοίγω το λαπτοπ και βλέπω πως η μπαταρία έχει πρόβλημα... Λέω "Σκάλωμα θα έφαγε, ας βγάλω το φορτιστή". 
Βάλε-βγάλε ο φορτιστής... τίποτα!!

Λέω "οκ... μάλλον έφαγε σκάλωμα το pc γενικά... κάτσε να κάνω ένα restart".
Και έκανα.. και ένα και δύο και τρία... πάλι τίποτα!

Έβγαλα και τη μπαταρία και την ξαναέβαλα, ξανά μανά τίποτα...

Αν υποψιαστώ πως μου χάλασε η μπαταρία....δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει..

Και επειδή των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, έκανα μια γρήγορη έρευνα αγοράς να δω τι υπάρχει από μπαταρίες.. Ε λοιπόν, σας πληροφορώ ότι στην ελληνική αγορά η μπαταρία αυτή δεν "παίζει"... Κοίταξα και στο e-bay, κάτι βρήκα εκεί, αλλά πρέπει να "χώσω" κάποιον να μου κάνει την παραγγελία, διότι εγώ έχω μαύρα μεσάνυχτα από shipping, bids, paypal και τα ρέστα. Και πριν μου πείτε "hellooooooooo, στο site της εταιρίας κοίταξες?" να σας ενημερώσω πως το ελληνικό site είναι για τα μπάζα εντελώς... Αι σιχτίρι δηλαδή!

Εκτός αυτού, είμαι στα πρόθυρα κρυολογήματος: φτερνίζομαι συνέχεια και η μύτη μου τρέχει... Αυτό μας έλειπε τώρα! Όλα τα' χε η Μαριορή...

(Επίσης, ο άλλος βγήκε εξοδούχος σήμερα και σαν να ζορίστηκε η αφεντιά μου... Καλά δεν ήταν μέσα στο στρατόπεδο? Γιατί τους δώσανε έξοδο? Αφού σήμερα το πρωί μπήκε..!)
Αυτό ελπίζω να μη φαίνεται πολύ! :Ρ

Και ναιmarco ), πάλι έχω τα νεύρα μου!!!
Πάω να φάω λίγη σοκολάτα μπας και καλμάρω... Γκρρρρρρρρρρρ!!

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Ήλθον, είδον, απήλθον!


Έχω δυο μέρες που επέστρεψα, αλλά μόνο τώρα αξιώθηκα να το πάρω απόφαση να ασχοληθώ με το μπλογκ. Και πριν αρχίσετε αδιάκριτα πλάσματα να ρωτάτε που ήμουν και τι έκανα, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όπως όλοι ξέρουμε (ή τέλοσπάντων αυτοί που με παρακολουθείτε, μπααααααααα!) το αμόρε έφυγε και πήγε να υπηρετήσει τη μαμά Πατρίδα. Πριν από αυτό, επήλθε ο χωρισμός (ο Θεός να τον κάνει).

Εν πάσει περιπτώσει, την Παρασκευή που μας πέρασε ορκιζόταν. Eγώ τα κανόνισα στη δουλειά, έκλεισα εισητηριάκια και ετοίμασα τα μπαγκάζια μου για ένα ταξιδάκι αστραπή στην πρωτεύουσα.
Καλά... μέχρι να περάσει η βδομάδα πριν την ορκομωσία, είδα και αποείδα να μην καρφωθώ στο αμόρε, διότι ήθελα να του κάνω και surprise! Βέεεεβαια!
Τώρα θα αναρωτηθείτε, και με το δίκιο σας βέβαια, τι δουλειά είχα εγώ στην ορκομωσία του πρώην γκόμενου.. και πολύ καλά θα κάνετε! Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης, οκ? :Ρ

Δεν θα σχολιάσω το γεγονός ότι λόγω κίνησης κάναμε 2 ώρες να φτάσουμε στο στρατόπεδο, ούτε ότι φτάσαμε στο παραπέντε και παραλίγο να μην προλάβουμε την ορκομωσία, ούτε ότι παραλίγο να σκυλοβρίσω μια που της έκοβα -λέει- τη θέα (1,63 είμαι κυρά μου, δεν είμαι η Σκλεναρίκοβα για να μη βλέπεις), ούτε ότι λόγω πλήθους αλλά και απόστασης από τα παρατεταγμένα φαντάρια δεν βλέπαμε τίποτα, ούτε ότι δεν είδα το αμόρε κατά την παρέλαση διότι ήμουν από την αντίθετη πλευρά, ούτε ότι σπάσανε τα νεύρα μου συναρτήσει όοοοολων των παραπάνω. Όοοοοοχι!

Θα σχολιάσω άλλα πράγματα! Αμέεεε!
Πρώτον, τόσο κόσμο μαζεμένο δεν περίμενα να δω ποτέ στη ζωή μου..Μιλάμε λαοθάλασσα! Πρέπει να ήταν μαζεμένα πάνω από 10.000 άτομα-μόνο επισκέπτες. Επίσης, μου έκανε τεράστια εντύπωση η ευγένεια μερικών ανθρώπων. Να' ναι καλά οι άνθρωποι όπου και να είναι. 
Ένα πράγμα που παρατήρησα, είναι ότι όλοι οι φαντάροι είναι πανομοιότυποι! (μιλάμε για τρελή παρατηρητικότητα, όχι αστεία!) Δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους...τι χάλι μαύρο κι αυτό? Να πας να δεις το παιδί/αδερφό/γκόμενο/φίλο/ξάδερφο κτλ και να μη μπορείς να τον ξεχωρίσεις από τους υπόλοιπους! Τραγικό! Και σπαστικό επίσης!


Η διαδικασία της ορκομωσίας δεν ήταν και τίποτα το συγκλονιστικό. Περίμενα και εγώ να δω κάτι σε υπερθέαμα βρε αδερφέ, αλλά μάπα το καρπούζι...
Όταν φτάσαμε εμείς, είχαν ήδη παραταχθεί τα φαντάρια. Μετά άρχισε μια ψαλμωδία, την οποία ακολούθησε ένας σύντομος -ευτυχώς- λόγος (από κάποιο καραβανά φαντάζομαι). Στη συνέχεια, τα φαντάρια είπαν τον όρκο τους, αλλά εγώ δεν το θυμάμαι (είμαι τραγική το ξέρω) επειδή εκείνη την ώρα πάσχιζα να τραβήξω βίντεο και δεν μπορούσα να κάνω 10 πράγματα ταυτόχρονα: ρυθμική (τέντωμα στις μύτες των ποδιών), μαγνητοσκόπηση, αυτο-ψυχανάλυση (προσπάθεια να συγκρατήσω τα νεύρα μου), αυτοίαση (πονούσε το χέρι από την τενοντίτιδα) ΚΑΙ να παρακολουθώ και την ορκομωσία.
Την ώρα που λέγανε το "ζήτω το έθνος" κτλ, δεν πρόλαβα να το τραβήξω, διότι η κάμερα έκανε νούμερα και έκλεινε όποτε της κάπνιζε, με αποτέλεσμα να την ανοιγοκλείνω κάθε τόσο, μπας και πάρει μπρος.


Το επόμενο στάδιο ήταν η παρέλαση. Όπως είπα και πριν, δεν είδα τίποτα, αφενός γιατί όλοι μοιάζανε, αφετέρου γιατί ήμουνα από την απέναντι πλευρά, plus ότι είχαμε τον ήλιο να μας βαράει στο δόξα πατρί. Το μόνο θετικό ήταν, πως την ώρα που περνούσε από μπροστά μας το αμόρε, είχα εντελώς ΤΥΧΑΙΑ ανοιχτή την κάμερα και τον τράβηξα. Τώρα για το αν φαίνεται, θα σας γελάσω!
Δεν σας κρύβω πως την ώρα που παρέλαυναν οι φαντάροι συγκινήθηκα ελαφρώς, όχι από περηφάνεια και τέτοια χαζά, αλλά από θλίψη που τους στερούνε με το "έτσι θέλω" ένα χρόνο από τη ζωή τους. Ε καλά... μπορεί να συγκινήθηκα και λίγο από περηφάνεια! :Ρ


Αφού τελείωσε και αυτό, μπορούσαμε επιτέλους να δούμε τα στρατευμένα νιάτα! Προσπαθούσα να ξεχωρίσω τη φάτσα του αμόρε ανάμεσα στα διερχόμενα χακοντυμένα πρόσωπα, αλλά τίποτα... Ώσπου σε μια φάση ακούω κάποιον να λέει: "Να ο ...!" Και κάνω εγώ "Πού???????" με το βλέμμα πανικόβλητο, να ψάχνει εναγωνίως να τον βρει. Με το που τον εντοπίζω, χωρίς να το σκεφτώ και χωρίς να ελέγχω την αντίδραση και τις κινήσεις μου, βάζω μια τρεχάλα και πάω και πέφτω πάνω του, ενώ ταυτόχρονα κρέμομαι από το λαιμό του. Τώρα που το σκέφτομαι, πάλι καλά που πατούσε σταθερά, γιατί άνετα θα μπορούσαμε να έχουμε σαβουριαστεί στο χώμα. :Ρ
Φιλιά, αγκαλιές, κακό...
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να έχω τέτοια αντίδραση... Ναι μεν μου είχε λείψει, αλλά δεν περίμενα να εκδηλωθώ τοιουτοτρόπως!


Τελοσπάντων, αφού τον άφησα επιτέλους από τα χέρια μου (:Ρ) χαιρέτισε και τους υπόλοιπους. Μετά έπρεπε να τον περιμένουμε να πάρει το αδειόχαρτο. Περιμένοντας λοιπόν στην πύλη, τσέκαρα όλους τους φαντάρους μην τύχει και περάσει ο δικός μας και δεν τον δω. Αφού λοιπόν μου είχαν βγει τα μάτια, σε κάποια φάση σκέφτομαι "Πω ρε φίλε...έπηξα με τόσο χακί!" Και στο καπάκι, τρώω την εξής φλασιά: "Φαντάσου... έπηξα εγώ που τους βλέπω ένα μισάωρο... αυτοί που βλέπουν χακί 24/7, πώς ακριβώς την παλεύουν?"

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία: γυρίσαμε σπίτι, οι υπόλοιποι αποχώρησαν "διακριτικά" ("βάλε τα κλειδιά από μέσα και τράβα το σύρτη", τάδε έφη η θεία, η οποία μας φιλοξενούσε όλους) και μείναμε μόνοι μας. Τον είδα κάποιες ώρες, αλλά δεν ήταν αρκετές, αφού την επόμενη μέρα, πρωί πρωί με τη δροσούλα, πήρα το αεροπλανάκι απο το Ελευθέριος Βενιζέλος και γύρισα πίσω.

Και κάπως έτσι, λοιπόν, αναμένουμε την επόμενη άδεια.... :)



Τσιμπάτε και ένα τραγουδάκι που κολλάει στην περίσταση



Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Καλό χειμώνα! Α! Και καλά μυαλά!

Τώρα μάλιστα! Σας επιτρέπω να το πείτε!! :Ρ 
Μπήκε ο χειμώνας λοιπόν! Στα χαρτιά δηλαδή και συγκεκριμένα σε αυτά του ημερολογίου (:Ρ), γιατί ουσιαστικά δεεεεεεεν...!!
Οπότε : Καλό χειμώνα και καλό μήνα να έχουμε παίδες! :)

Στο παρασύνθημα τώρα :
Εντάξει, νομίζω πως το πιάσατε το υπονοούμενο... δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω ανάρτηση για να πω "καλό μήνα" μόνο.

So, 1η Δεκέμβρη σήμερα, όπερ μεθερμηνευόμενον ως: 
                                                       
                                          Παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS


Δεν θα κάτσω να κάνω διάλεξη, άλλωστε μεγάλα παιδιά είμαστε, (θέλω να) πιστεύω ότι μερικά βασικά πράγματα τα γνωρίζουμε.
Το μόνο που θέλω να πω είναι "Ενημερωθείτε και Προφυλαχτείτε". Το πρώτο είναι δωρεάν και υπάρχει πλέον ΠΑΝΤΟΥ και το δεύτερο αποτελεί διαδικασία δευτερολέπτων... Δηλαδή έλεος.. πόσο ανεύθυνος μπορεί να είναι κάποιος ώστε να μην κάνει τίποτα από τα δυο?



Δεν είχα σκοπό να γράψω πολλά, αλλά ειλικρινά τώρα που τα σκέφτομαι εκνευρίζομαι.  
Πραγματικά θέλω να αρχίσω ανελέητα στα μπουνίδια το οποιοδήποτε 15χρονο (τώρα πια έχουν αρχίσει και πηδιούνται από πιο νωρίς, αλλά τέλοσπάντων...) το οποίο ξέρει μια χαρά να ανοίγει τα πόδια και να παίρνει αβέρτα πίπες, αλλά πάντα αναρωτιέται και μάλιστα εναγωνίως αν μπορεί να μείνει έγκυος από κατάποση σπέρματος... Και η "πλάκα" (γιατί μόνο για πλάκα δεν πρόκειται) είναι πως το μεγαλύτερο τους πρόβλημα είναι μια πιθανή εγκυμοσύνη. Για τα υπόλοιπα, ούτε λόγος! Βασικά, δεν ξέρω αν γνωρίζουν καν την ύπαρξη όλων των υπολοίπων. Πραγματικά εκνευρίζομαι αφάνταστα. Και δεν ξέρω ποιος φταίει για αυτή την κατάντια... Οι γονείς? Οι εκπαιδευτικοί? Η ανύπαρκτη σεξουαλική διαπαιδαγώγιση? 



Sorry κιόλας, αλλά αν πάρω σαν παράδειγμα τον εαυτό μου, δεν φταίει κανείς από τους παραπάνω. Τι εννοώ: Εμένα δεν με ενημέρωσε κανείς, δεν με πήρε κανείς από το χεράκι, ούσα έφηβη, να μου πει "Λόλα μου σήμερα θα μιλήσουμε για το σεξ". Mόνη μου ψάχτηκα πάνω στο θέμα. Με ενδιέφερε να μάθω. Ήθελα να νιώθω ασφάλεια και πίστευα πως η μέγιστη θα μου παρέχονταν μέσω της πληροφόρησης. Αφού πρώτα κατανόησα και εμπέδωσα τη "θεωρία" (προφύλαξη, ασθένειες, ΣΜΝ, AIDS κτλ), μετά προχώρησα στην "πράξη" και μάλιστα έχοντας πλήρη συναίσθηση του "τι", "πως" και "γιατί". 

Εκεί βέβαια που δεν αντέχω την ανευθυνότητα και την ηλιθιότητα είναι σε άτομα που είναι περίπου στην ηλικία μου.. Γιατί, άντε... πες ότι το 15χρονο "δικαιολογείται" (που δεν, αλλά τέλοσπάντων). Εσύ μωρή ηλίθια, είσαι 25 χρονών ΕΝΗΛΙΚΗ μουλάρα, δεν σου κόβει το έρμο? (όπου υπάρχουν "γαλλικά" μπορείτε να αλλάξετε το φύλο και να προσθέσετε τα αντίστοιχα για τους άντρες). Πραγματικά εκεί εξοργίζομαι... Και το κερασάκι στην τούρτα είναι πως ο κύριος προβληματισμός και σε αυτήν την περίπτωση είναι ο ίδιος "Μήπως είμαι έγκυος? Θα πάρω το χάπι της επόμενης μέρας" (Άτσαααααα... ανεβήκαμε και level..!! Τώρα ποιος σε πιάνει κοπελιά! Μπράβο.. Ηλίθια!) Τι να πω? Πραγματικά δεν έχω λόγια! 

Και η πλάκα είναι ότι γνωρίζω μια τέτοια ηλίθια. Η λεγάμενη κάθε φορά που χώριζε τον προηγούμενο και έβρισκε τον επόμενο, ορκιζότανε "Στο υπόσχομαι Λόλα μου ότι από εδώ και πέρα θα χρησιμοποιώ προφυλάξεις". Είχα βαρεθεί να το ακούω. Είναι η ίδια ακριβώς, η οποία μετά από κάποιο αριθμό πηδημάτων, όταν έφτανε η στιγμή που υπήρχε η υπόννοια πως ο άλλος δεν πρόλαβε να τραβηχτεί εγκαίρως, ερχότανε με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο να μου κλαφτεί πως έχει καθυστέρηση. Ναι, έχεις καθυστέρηση, αλλά στο μυαλό!!! Χάπατο! Είχα φτάσει σε σημείο να θέλω να της δώσω προφυλακτικά, όταν ήξερα ότι θα βγει με καινούριο γκόμενο. Και υπενθυμίζω: δεν μιλάμε για ανήλικη, μιλάμε για ενήλικη!

Παρακάτω παραθέτω κάποια links που αφορούν τον ιό του AIDS. Ας υπάρχουν εδώ, λίγη παραπάνω πληροφόρηση και γνώση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν μας. Και που ξέρεις... ίσως κάποια στιγμή, κάποια κορασίδα πληκτρολογώντας στον θείο Google τη φράση "Είμαι ηλίθια, έκανα σεξ χωρίς προφύλαξη, είμαι άραγε έγκυος?" να βρεθεί εδώ μέσα. Άντε μπας και ανοίξει και τα μάτια της, εκτός από τα πόδια της. Ελπίζω να αντέξει το κράξιμο και να φτάσει μέχρι εδώ που είναι τα links. :Ρ

hiv.humanism.gr (Forum σχετικά με τον ιό του AIDS)


Μπείτε στη σειρά τώρα να σας κεράσω γλειφιτζουράκια, μιας που ήσασταν καλά παιδάκια.. Μην σπρώχνεστε!! Σας βλέπω! 

Update:
Στο youtube, υπάρχει ενα βιντεάκι που είναι πολύ έξυπνο και διδακτικό ταυτόχρονα. Ρίξτε μια ματιά :)

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ολική επαναφορά!

Ε ναι λοιπόν!!

Με λένε Λόλα και είμαι καλά! 

Αλήθεια!! Μου πέρασε η "άνοιξε-πέτρα-για-να-μπω" διάθεση και τώρα είμαι οκ. Αν και για να είμαι ειλικρινής, έχω μείνει έκπληκτη με την αστραπιαία σχεδόν προσαρμογή μου  στα νέα δεδομένα. 
Δε λέω... μου λείπει ώρες ώρες ο μούργος, αλλά οκ... δεν γίνεται αλλιώς, είναι κάτι που πρέπει να γίνει, το δεχόμαστε και προχωράμε. Βέβαια πιστεύω ότι σημαντικό ρόλο στην άμεση προσαρμογή, έπαιξε και το γεγονός πως και αυτόν στο τηλέφωνο τον ακούω καλά, οπότε έχω ένα λόγο περισσότερο να μη στεναχωριέμαι. Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο: εκεί που περίμενα να είναι κατσούφης και κακόκεφος, αυτός είναι μια χαρά! Μάλιστα, προχτές που τους βάζανε να φωνάζουν κάτι συνθήματα, μου είπε ότι του άρεσε (συγκεκριμένα μου είπε: "ωραία ήταν..σου ανεβάζει την ψυχολογία!!").
Ντόινγκ!!! Και μένω εγώ μαλάκας!! Και δεν του το'χα..!!

Τέλοσπαντων, το point είναι ότι είμαι καλά και πως τη γλιτώσατε πουλάκια μου, διότι δεν θα έχετε γκρίνια..!! Άντε πάλι... σας έφεξε!! :Ρ

Φιλιά πολλά!! :)

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Να προσέχεις...

Καθισμένη στην άκρη του κρεββατιού τον κοίταζε να γυρνάει μέσα στο δωμάτιο και να μαζεύει τα πράγματά του. Κινήσεις άκρως μηχανικές, το βλέμμα κενό. Άγγιζε τη βαλίτσα του με τα ακροδάχτυλά της. Δεν ένοιωθε σχεδόν τίποτα πια, η θλίψη των τελευταίων ημερών είχε γίνει το μόνο συναίσθημα που μπορούσε να νιώσει. Το χειρότερο όλων όμως, ήταν αυτός ο κόμπος που είχε στο λαιμό και κάθε φορά που επιχειρούσε να καταπιεί, της γέμιζε το στόμα με πίκρα. Τις τελευταίες αυτές μέρες ένιωθε σαν να ζει μια εξωσωματική εμπειρία. Λες και είχε βγει από το σώμα της και όλα τα έβλεπε από ψηλά. Ένιωθε σαν υπνωτισμένη. 

Τα συναισθήματα αυτού άγνωστα. Όσες φορές και να τον είχε ρωτήσει για το πως νιώθει, δεν της απαντούσε κάτι συγκεκριμένο. Λογικά ούτε αυτός ήξερε καλά καλά τι αισθάνεται. Το σίγουρο ήταν πως κι αυτός ένιωθε -αν όχι περισσότερο- εξίσου μουδιασμένος. Η αλήθεια είναι πως αυτή περίμενε να τον δει να καταρρέει, να σπάει, αλλά αντίθετα με τις προσδοκίες της έδειχνε ήρεμος μεν, αβέβαιος δε. 

Παρόλη την ψυχική τρικυμία που βίωνε, δεν μιλούσε. Προσπαθούσε να τον βοηθήσει να φτιάξει τα πράγματά του. Οι λέξεις που αντάλλασαν λίγες και συγκεκριμένες: "Πήρες αυτό;" "Να μην ξεχάσεις το άλλο", "Μήπως αυτό να σου φαινόταν χρήσιμο;". Μέσα σε όλα τα άλλα, είχε και το άγχος να μην μείνει κάτι απαραίτητο έξω από την αποσκευή. Την ώρα που τον είδε να βάζει στη βαλίτσα ένα συγκεκριμένο ρούχο, ανατρίχιασε. Το κοίταξε με τόση απέχθεια... δεν ήθελε καν να το ακουμπήσει. Όταν τελικά μαζεύτηκαν όλα, το φερμουάρ έκλεισε και τα λουκέτα μπήκαν στη θέση τους. 

Η βαλίτσα μπήκε με τη σειρά της στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν για το αεροδρόμιο. Η απόσταση μακρυνή αλλά τα λόγια λιγοστά. Κοίταζε το χώρο του αυτοκινήτου και μια σκέψη που πέρασε από το μυαλό της, της χαράκωσε την καρδιά "Και αν είναι η τελευταία φορά που μπαίνω εδώ μέσα;" Δεν εξωτερίκευσε τα συναισθήματά της. Δεν ήθελε να τον φορτίσει κι άλλο ψυχολογικά, έφταναν τα όσα ένιωθε ήδη. Το περίεργο ήταν πως καθόλη τη διαδρομή, δεν γύρισε μια φορά να τον κοιτάξει. Πίστευε πως μόλις αντίκρυζε το πρόσωπό του, θα ξέσπαγε σε κλάμματα. Τελικά είχε δίκιο... σε κάποια στιγμή που τον κοίταξε φευγαλέα, άρχισε να βουρκώνει και ο κόμπος έκανε περισσότερο αισθητή την παρουσία του στο λαιμό της. Αποφάσισε να επιβληθεί στον εαυτό της και το κατάφερε. 

Φτάσανε στο αεροδρόμιο κάπου πενήντα λεπτά πριν την απογείωση. Μετά τις απαραίτητες διαδικασίες, καθίσανε στην αίθουσας αναμονής. Αυτός της ζήτησε να κάτσει στα πόδια του, να την πάρει αγκαλιά. Αυτή προσπάθησε να το αποφύγει -ώστε να μην λυγίσει μπροστά του, αλλά βλέποντας τον πόνο στα δικά του μάτια, δέχτηκε. Με το μπήκε στη γνώριμη αγκαλιά, βούρκωσε ξανά. Ήταν κάτι που πλέον δεν μπορούσε να διαχειριστεί. Αυτός αποδείχτηκε πιο γενναίος. Μπορεί να βούρκωσε αλλά φρόντισε να την κάνει να χαμογελάσει, ώστε να της απαλύνει τον πόνο. Το γυρίσανε στο αστείο και έτσι αποφεύχθηκε (τουλάχιστον προς το παρόν) η καταιγίδα. 

Εκεί που προσπαθούσαν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα, ο πίνακας ανακοινώσεων άλλαξε το Check in σε Board. Εκείνος ήταν που το είδε πρώτος. "Πρέπει να φύγω. Άρχισε η επιβίβαση" Εκείνη δεν ήθελε να το πιστέψει. "Από τώρα;; Έχεις ακόμα τριάντα λεπτά μέχρι την απογείωση" αντέδρασε, θέλοντας να τον κρατήσει έστω και ένα λεπτό ακόμα δίπλα της, παρόλο που ήξερε ότι ουσιαστικά το ένα αυτό λεπτό δεν θα έκανε καμία διαφορά. Φτάνοντας στον έλεγχο των εισητηρίων, η ματιά της έπεσε στην υπάλληλο του ελέγχου. Μια γλυκειά κοπέλα περίμενε για να τσεκάρει τα εισητήρια των επιβατών που έφευγαν για το ταξίδι τους. "Πόσους αποχαιρετισμούς να έχει δει άραγε; Θα μπορούσε ίσως να καταλάβει εκ πρώτης όψεως, τα συναισθήματα του κάθε επιβάτη και των συνοδών του;;;"

Η ώρα του αποχαιρετισμού ήταν ό,τι χειρότερο. Την αγκάλιασε, φιλήθηκαν και τότε εκείνη γραπώνοντας το γιακά του μπουφάν του, λες και με αυτό τον τρόπο μπορούσε να τον κρατήσει, λύγισε. "Να προσέχεις" του είπε. "Μόνο αυτό... να προσέχεις". Τον φίλησε μια τελευταία (άραγε;;) φορά και αμέσως γύρισε την πλάτη της να μην τον δει που έφευγε. Πίστευε ότι αυτό θα της έδινε τη χαριστική βολή, θα της ξέσκιζε την καρδιά. Έκανε κλαίγοντας κάποια βήματα πιο εκεί, αλλά ήθελε να τον δει λίγο ακόμα. Σκούπισε τα μάτια της που τρέχανε και τον είδε να ετοιμάζεται να περάσει τον σωματικό έλεγχο. Φαινόταν τόσο ψύχραιμος και ήρεμος, αλλά κανείς δεν μπορούσε να ξέρει τι αισθανόταν πραγματικά. Της έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός πως αυτός δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω του. "Καλύτερα έτσι", σκέφτηκε. "Καποιος από τους δυο, πρέπει να είναι πιο δυνατός".

Όταν τον έχασε εντελώς πια από τα μάτια της, γύρισε την πλάτη της και άρχισε να κατευθύνεται προς την έξοδο του αεροδρομίου. Αν και πονούσε πολύ, ένιωθε ότι μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της, κάτι που της ήταν αδύνατο στη θέα του. Στο δρόμο του γυρισμού, ένιωθε όλα αυτά που τόσες μέρες καλυπτόταν από το πέπλο της θλίψης, να την πνίγουν, να την κυριεύουν. 

Κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού πίσω της, έκανε αυτό που καταπίεζε τόσες μέρες. Άφησε τους χειμάρρους των συναισθημάτων της ψυχής της να βρουν διέξοδο στα μάτια της... Αυτός ο απαίσιος κόμπος άρχισε επιτέλους να μικραίνει...

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Τελικά..

..το απόγευμα του Σαββάτου με βρίσκει καθισμένη στον καναπέ του σπιτιού μου, με το λαπτοπ αγκαλιά, ακούγοντας τον αγαπημένο μου σταθμό διαδικτυακά, με ένα τουρμπάνι-πετσέτα στα φρεσκολουσμένα μου μαλλιά, να γράφω σε αυτό το μπλογκ. 
Όπως συνεπάγεται από τα συμφραζόμενα, δεν πήγα στο πατρικό μου. Τα έφερα από εδώ, τα πήγα από εκεί, στο τέλος η ζυγαριά έκλινε προς το να μείνω εδώ. Δε βαριέσαι.. μια άλλη φορά. Το θέμα είναι πως η ευκαιρία ήταν αρκετά καλή και οι μέρες ψιλοαρκετές. Εν πάσει περιπτώσει, αυτό πάει τώρα τελείωσε...

Το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Το πρόγραμμα σήμερα, έχει καφεδάκι με μια φίλη που έχω να τη δω πολύ καιρό. Καφεδάκι-σφήνα μέσα στις υπόλοιπες υποχρεώσεις που έχει να εκπληρώσει μέσα σε μόλις 2 μέρες (εκλογική άδεια γαρ). Το σπάσιμο της υπόθεσης είναι ότι μαζί με τη φίλη μου, πρέπει να φάω στη μάπα μία άσπονδη φίλη και δε γουστάρω καθόλου. Αλλά προκειμένου να τη δω, θα το καταπιώ και αυτό..
Για τις υπόλοιπες μέρες, δεν έχω κανονίσει τίποτα.. Βλέποντας και κάνοντας δηλαδή.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μάλλον πως πρέπει να αρχίσω να συνηθίζω -ξανά-  τη μοναξιά μου σιγά σιγά, μιας και το αμόρε σε μια βδομάδα φεύγει φαντάρος. Oh yes... ήρθε και η ώρα του. Το ξέρω πως θα ζοριστώ αρχικά να προσαρμοστώ, μιας και τα 3 τελευταία χρόνια μέναμε μαζί, αλλά άπαξ και του πάρω τον αέρα, θα είμαι μια χαρά. Άλλωστε η μοναξιά ποτέ δεν με τρόμαξε. Αντίθετα, βολευόμουνα απίστευτα μέσα στην ηρεμία μου. Επίσης, και εδώ είναι το αγκάθι, έχουμε πει πως θα χωρίσουμε. Αυτό είναι που πρέπει να διαχειριστώ και δεν ξέρω με ποιο τρόπο να το κάνω... έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από τον τελευταίο χωρισμό μου και έχω ξεχάσει πως είναι! :Ρ

Anyway, θα επιζήσω.. έχω επιζήσει από άλλα και άλλα, εδώ θα κολλήσω? Το ξέρω πως ακούγομαι πολύ cool, αλλά έχω φάει τόσο προβληματισμό όλο τον προηγούμενο καιρό (από το Μάιο συγκεκριμένα), που πλέον νομίζω πως δεν νιώθω τίποτα. Εδώ θα είμαστε και θα δούμε. Υπόψιν, πως όλη τη γκρίνια μου θα τη "λούζεστε" εσείς... Αμ τι νομίζατε? Θα γλιτώνατε? :Ρ

Αυτά τα ολίγα λοιπόν! Πάω να φτιάξω τα μαλλιά μου και σας αφήνω με ένα βιντεάκι που κολλάει γάντι για αύριο.


 (Coulita thanks για την έμπνευση! :Ρ)

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Καλό μήνα...

...my ass!
Και όπως όλοι καταλάβατε... ο μήνας μου μπήκε στραβά.

Δεν κοιμήθηκα καλά, κοιμήθηκα λίγο (2μιση ώρες), ξύπνησα χμ...καλά (παραδόξως!), πήγα να κάνω κάτι δουλειές και είχε ΤΗΝ κίνηση, μου'ρθε να βρίσω ένα μπάρμπα στη δουλειά, έκανα έλλειμα μετά από κανα χρόνο, τα αεροπορικά εισητήρια έχουν φτάσει στο θεό (εμένα θα περίμεναν?) και ο οδηγός στο αστικό μου έκοψε 2ο εισητήριο, επειδή -λέει- έληξε το πάσο μου. Α στα διάλα δηλαδή.

Αν μπήκε έτσι ο μήνας, κατάλαβα πως θα με πάει μέχρι να τελειώσει...

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Δίλημμα

Τα πολλά λόγια, ως γνωστόν, είναι φτώχεια.
Μου δώσανε από τη δουλειά, μετά από δική μου αίτηση, μια μίνι άδεια (=3 ρεπό μαζεμένα+1 Κυριακή =4 μέρες).
Και ερωτώ εγώ τώρα: Να πάω στο πατρικό μου ή όχι?



Hints: 
  • Αν πάω: 

(-) Έχει σκατόκαιρο, τα εισητήρια κοστίζουν γύρω στα 130 ευρώ (μόνο τα αεροπορικά, χωρίς το ΚΤΕΛ), το ταξίδι είναι περίπου 7 ώρες, έχω και μια εργασία να παραδώσω στις 12/11, αξίζει τόσος κόπος, χρόνος, ταλαιπωρία και χρήμα για 4 μέρες?

(+) Θα δω τους δικούς μου, θα δω τους φίλους μου, θα αλλάξω παραστάσεις κάτι που το έχω ανάγκη.


  • Αν δεν πάω:

(-) Όλοι θα λείπουν εκείνες τις μέρες και θα είμαι μόνη σαν τον κούκο, η επόμενη φορά που θα πάω θα είναι το Πάσχα (αν δεν πάω τώρα).

(+)  Θα διαβάσω για την εργασία, θα μου μείνουν 130 ευρώπουλα.


Οπότε? Τι κάνω...?
οεο?

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Ιντερνετικό πέσιμο?

Προχθές το βράδυ ανοίγω το facebook μου και πέφτει το μάτι μου πάνω σε κάτι pokes ("σκουντήματα" ελληνιστί). Και μάλιστα από 2 διαφορετικά, άγνωστα σε μένα άτομα.
"Για να δούμε τι παίζει" σκέφτομαι και μπαίνω στα προφίλ τους. Κοινός φίλος, μια κοπέλα από τη δουλειά. Τη μυρίζομαι τη δουλειά, αλλά λέω "κάτσε να δούμε....", οπότε και κάνω Poke στον ένα από τους δύο.
Την επόμενη, με είχε "σκουντήξει" και αυτός. Λέω "εδώ είμαστε... κάτσε να δούμε ως πού θα πάει αυτή η ιστορία" και τον ξανασκουντάω. Ε μετά από αυτό, μου έστειλε μήνυμα... και εκεί αρχίζει το καλό!

Παραθέτω αυτούσια τη συζήτηση. Και άμα βγάλετε συμπέρασμα, να το πείτε και σε μένα.
Ας πούμε τον 25χρονο άγνωστο, Jack.

Jack:
Hi.. τι κάνεις? από πού είσαι?

Λόλα:
Είπα κι εγώ..θα σκουντιόμαστε πολλή ώρα ακόμα?
Καλά είμαι.. εσύ?

Jack:
Μια χαρά κι εγώ... από πού είσαι?

Λόλα:
Από Κ@%$^α.
Εσύ Η&*#@$%ης?

Jack:
Ναι...μμμ...μακρυά είμαστε ε? msn έχεις?

Λόλα:
Μην το λες..Μπορεί να είμαστε κοντά και να μην το ξέρεις :)

Jack:
Τι εννοείς δηλαδή? (εδώ του έκαψα το σκληρό! :Ρ) Add μπορείς να με κάνεις?

Λόλα:
Εννοώ ότι μένω στην πόλη σου τα τελευταία χρόνια.
Add κάνω μόνο όσους γνωρίζω προσωπικά...sorry :(

Jack:
Αααααα... τότε οκ sorry από μένα...

Λόλα:
Μα γιατί sorry? Δεν έκανες κάτι...

Jack:
Που σου έστειλα βρε μικρό.. (πήρε και θάρρος! :Ρ)

Λόλα: 
Ε οκ.. και τι έγινε?
Δεν με πρόσβαλες να μου ζητάς και συγγνώμη..!
Μην τρελαίνεσαι!

Jack:
Οκ...πόσο είσαι εσύ?

Λόλα:
24 (έτσι...ξερά!)

Jack:
Αααααααα οκ βρε κούκλα χάρηκα και sorry πάντως, γενικά... (εδώ άρχισα να μην καταλαβαίνω εγώ)

Λόλα:
Σου πέφτω μεγάλη ή μικρή? :Ρ

Jack:
Και μεγάλη και μικρή... (μικρομέγαλη δηλαδή? )

Λόλα:
Δηλαδή?

Jack:
Μια χαρά είσαι βρε..

Λόλα:
Πες μου τι ψάχνεις να σου πω αν σου κάνω :Ρ (Είχα αρχίσει να βαριέμαι..)

Jack:
Έχω κοπέλα οκ, απλά για παρέα, φιλία γενικά...

Λόλα:
Ααααααα... αν είναι έτσι, τότε δεν σου κάνω...
Άμα γνωριζόμασταν με φυσική παρουσία, τότε ίσως. Αλλά από το fb δεν νομίζω ότι αναπτύσσονται φιλίες... (εδώ πρέπει να του έκαψα και τη μητρική :Ρ)

Jack:
Εσύ με δουλεύεις μου φαίνεται... (Εγώ? Πώς σου πέρασε από το μυαλό? :Ρ)
Εγώ έχω κοπέλα και ψάχνομαι γενικά, αλλά με προσοχή.. οκ.. (?????????!!!!!?????!!!!)

Λόλα:
Δεν κατάλαβα... το πας ακόμα μία?

Jack:
Δεν πειράζει... ασ'το. (Μας την λέει κιόλας από πάνω!!)

Λόλα:
Καλά... το άφησα.
Καλά είναι εκεί ή να το ακουμπήσω κάπου αλλού? (Εντάξει, ξέρω... κρύο, αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ!!)

Jack:
Τι λες βρε? Ποιο? Πας καλά... τι εννοείς? (Στόκος!)

Λόλα:
Αφού μου λες "Άσ' το"
Και σου απαντάω "Καλά είναι εκεί ή να το μετακινήσω?"

Jack:
Κάνε ό,τι θες, καληνύχτα.

Λόλα:
Καλό βράδυ... να'σαι καλά.
Και παρόλο που μπορεί να μη με πιστέψεις... χάρηκα που τα είπαμε! :)

Τα συμπεράσματα δικά σας...!!!!

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Σήμερα γάμος γίνεται!


Yeah... I know... 


Έχει περάσει σχεδόν μήνας από τον περιβόητο γάμο και δεν έχω αξιωθεί ακόμα να κάνω ανάρτηση. Βέβαια, δεσμεύτηκα ότι θα την κάνω, αλλά όχι όμως και για το πότε! :P 
Όπως λοιπόν θα καταλάβατε, ήγηκεν η ώρα της γαμο-ανάρτησης (με την καλή έννοια, ε?!) 


Η "εντολή" ήταν ξεκάθαρη : "Σε θέλω εδώ όλη τη βδομάδα του γάμου.. Δεν θα μου έρθεις τις τελευταίες μέρες μόνο. Εντάξει?" Τάδε έφη η παιδική μου φίλη Ρ., η οποία και ήταν φυσικά η νύφη. Και η επιθυμία εκφράστηκε πολύ πριν αποφασιστεί ο γάμος. Μπορούσα να κάνω κι αλλιώς? Όχι βέβαια! 
Άρα όταν αποφασίστηκε η ημερομηνία του γάμου και ενημερώθηκα, κανόνισα τις άδειες μου και στις 10 το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου, πήρα το καράβι και των οματιών μου και ξεκίνησα για τα πάτρια εδάφη. 


Περιττό να αναφέρω ότι οι προσωπικές μου ετοιμασίες για το γάμο ξεκίνησαν ένα μήνα πριν: βρες φόρεμα, παπούτσια, τσάντα, τζίρτζιλα, μίρτζιλα... Δεν έχω χειρότερο από το να πρέπει να ψωνίσω κάτι. Εκτός από αυτό, είχα και περιορισμούς: "Στο γάμο μου δεν θα φορέσεις μαύρο. Τελεία και παύλα!", η άλλη επιθυμία της νύφης, που σε κάθε επίσημη εκδήλωση έχει βαρεθεί να με βλέπει να φοράω μαύρα. Ευτυχώς βρήκα με τη μια το φόρεμα, έτσι ακριβώς όπως το είχα φανταστεί και δεν ταλαιπωρήθηκα πολύ! 


Όταν λοιπόν πιάσαμε Πειραιά, αρχίσανε τα πρώτα ντράβαλα. Ενώ είχαμε φύγει με άκρως καλοκαιρινό καιρό, μόλις πατήσαμε ηπειρωτική Ελλάδα έφαγα την πρώτη φρίκη: κρύο και ψιλόβροχο. Ε όχι! Δεν είχα δεχτεί ότι το καλοκαίρι εξέπνεε (μεταξύ μας ακόμα δεν το έχω δεχτεί) και μου την έσπασε ο κ#λόκαιρος. 
Εν πάσει περιπτώσει, για να μην τα πολυλογώ, οι επόμενες 4 ώρες του ταξιδιού ήταν σχετικά υποφερτές, με εξαίρεση το σημείο του Δομοκού, όπου είχε τόση πολλή ομίχλη που δεν έβλεπες ούτε στα 2 μέτρα. Βάλε ότι ήταν νύχτα, βάλε ότι ψιλόβρεχε και ο δρόμος είχε πιάσει γλίτσα, ε... δεν θες και πολύ να καταλάβεις ότι μέχρι να τελειώσει αυτό το μαρτύριο είχα χάσει 10 χρόνια από τη ζωή μου. 


Η επόμενη ήταν η μέρα που θα στολίζαμε το σπίτι της νύφης. Μαζευόμαστε το απογευματάκι όλες οι φίλες, ξαδέρφες, αδερφές κλπ και πάνω που αρχίζουμε το στόλισμα, αρχίζει πάλι να ψιλοβρέχει. Να σημειώσω εδώ πως τα μόνα κάπως πιο χειμερινά ρούχα που είχα πάρει ήταν ένα μπουφανάκι και τα αθλητικά μου παπούτσια. Όλα τα άλλα ήταν καλοκαιρινά. Και έτσι που έβλεπα τον καιρό, είχα αρχίσει πραγματικά να φρίττω! 


Ευτυχώς (για όλους μας) ο καιρός τις επόμενες μέρες μας έκανε τη χάρη και έφτιαξε. Πήγαμε η τριάδα (η νύφη, η φίλη μας η Ν. και εγώ) και κάναμε και την τελευταία πρόβα του νυφικού. Η επιλογή της φίλης μου πραγματικά με εξέπληξε! Ενώ περίμενα το νυφικό να έχει την Άρτα και τα Γιάννενα πάνω (κρυσταλλάκια, στρασάκια, την πούλια και τον αυγερινό), παραδόξως ήταν πολύ νορμάλ. Της πήγαινε καταπληκτικά! Ήταν πανέμορφη! Η άλλη φίλη μας, η Ν. με το που είδε όλο αυτό το τούλι, τη δαντέλα, τα κρυσταλλάκια κτλ άρχισε να αναστενάζει, να ονειροπολεί και να ρωτάει αν σε 2-3 χρόνια από τώρα θα υπάρχει το τάδε νυφικό για να το φορέσει τη μέρα του γάμου της... δηλαδή έλεος! :Ρ 
Εμένα πάλι, καμία αίσθηση δεν μου κάνανε όλα αυτά... (μήπως έχω πρόβλημα?) 


Οι επόμενες μέρες της εβδομάδας κύλησαν κάπως έτσι: τρέξιμο για διάφορα ψώνια της τελευταίας στιγμής (ήταν και πολλά τα σκασμένα!), πρόβες μακιγιάζ (τη μια ακύρωνε, στην άλλη πήγαινε, 3 διαφορετικές μακιγιέζ άλλαξε μέχρι να βρει μια της προκοπής). Αυτά μέχρι το απόγευμα. Το βραδάκι μόλις έπεφτε ο ήλιος, βουρ στο σπίτι της νύφης για γλέντι (εμείς κι εμείς, όχι πολλά πράγματα) και κατά τις 12 με 1 φορτωνόμασταν στα αυτοκίνητα και πηγαίναμε στο σπίτι του γαμπρού, που βρίσκεται στο διπλανό χωριό. Κάθε βράδυ το διαλύαμε κάπου στις 3. 


Ώσπου φτάνει το βράδυ της Πέμπτης, ο πρόγαμος - που λέμε. Εκεί ήταν και το πρώτο crash test της ψυχραιμίας της φίλης μου. Γενικά, η Ρ. είναι ήρεμος και καλόβολος άνθρωπος, αλλά έτσι και την πιάσει το άγχος της... τρέξε να κρυφτείς! Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε, ένα πράμα! Και όμως! Παρόλο που άργησε να γυρίσει από το κομμωτήριο και οι καλεσμένοι ήδη είχαν αρχίσει να έρχονται και αυτή δεν είχε ετοιμαστεί ακόμη, παρόλο που έμπλεκε το -υπέροχο- φόρεμά της στα -υπέροχα- παπούτσια της όταν χόρευε και το έσκισε μάλιστα σε μερικά σημεία, αυτή ήταν συνεχώς χαμογελαστή και ευδιάθετη, πράγμα που μου έκανε απίστευτη εντύπωση, αλλά το χάρηκα! Μου έφυγε ένα άγχος. (Εγώ βέβαια, σε αντίστοιχη περίπτωση, θα είχα κατεβάσει ό,τι καντήλι υπήρχε σε ακτίνα 100 τετραγωνικών χιλιομέτρων, αλλά τελοσπάντων!) 


Βέβαια, εκείνο το βράδυ, έφαγα τρελό άγχος, διότι έπρεπε να περιποιηθούμε τους καλεσμένους και τρέχαμε σαν τις παλαβές, με τα τακούνια να καρφώνουν στο γκαζόν παρακαλώ, για να προλάβουμε τα πάντα και να μείνει όλος ο κόσμος ευχαριστημένος. Μιλάμε πολύ άγχος όμως! 
Περιττό να αναφέρω πως πολύ σύντομα άλλαξα και παπούτσια, διότι έπρεπε και να χορέψουμε μετά από όλο αυτό το τρεχαλητό... Βέεεεεεεβαια! Οι βλάμισσες της νύφης έπρεπε να χορέψουν. Ένιωθα λες και ήμουνα σε νυφοπάζαρο, στραβομουτσούνιασα πολλές φορές, δυσανασχέτησα άλλες τόσες, αλλά δεν μίλησα. Παιδική μου φίλη είναι, μια φορά την παντρεύω, δεν μπορούσα να γίνω η στριμμένη της υπόθεσης... οπότε και χόρεψα τόσο, όσο δεν έχω χορέψει ποτέ μου σε γάμο. 


Κάποια στιγμή πιο μετά, ήρθε και ο γαμπρός Α. με το δικό του σόι, ως είθισται, και εκεί να δεις πυροτεχνήματα και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές και δεν συμμαζεύεται! Το highlight της βραδιάς όμως, ήταν όταν μια 5μελής "μπάντα" τσιγγάνων ήρθε, άγνωστο από που, και άρχισε να παίζει για το ζευγάρι. Παίξανε 5-6 τραγούδια, κάναμε το χάζι μας, χόρεψαν (οι άλλοι, γιατί εγώ τράβαγα βίντεο. Δεν μπορούσα να μην το απαθανατίσω!), τους χαρτζιλίκωσαν, τους ευχαρίστησαν και τους έστειλαν στο καλό.
Εκεί γνώρισα και έναν ξάδερφο του Α., το Χ., ο οποίος ήταν γκόμενος μιας άσπονδης φίλης μου, πριν 8 χρόνια. Καλό και ευχάριστο παιδί, αλλά κάτι δεν μου "κόλλαγε". Ίσως το γεγονός ότι ξέρω κάποια όχι και τόσο καλά πράγματα γι' αυτόν και το παρελθόν του. Όταν λοιπόν μείναμε λίγοι, κυρίως νεολαία, και μαζευτήκαμε σε ένα τραπέζι, τυχαία καθίσαμε δίπλα. Ένιωθα το βλέμμα του, αλλά δεν έδωσα σημασία... είχα κουραστεί, ήταν και αργά, δεν ήταν του στυλ μου, με λίγα λόγια στην κοσμάρα μου!  Ώσπου πήγε 5 το πρωί και δεήσαμε να φύγουμε επιτέλους και να πάμε για ύπνο. 


Η Παρασκευή υποτίθεται ότι θα ήταν κενή μέρα, μέρα ξεκούρασης. Χα! Η Ρ. έτρεχε από το πρωί για νύχια, φρύδια, μάσκες, περιποιήσεις προσώπου και τα λοιπά χαζά και το απόγευμα είχαμε κανονίσει να πάμε από το κέντρο να φτιάξουμε τη διακόσμηση. Αφού τελειώσαμε με τα της διακόσμησης, έπρεπε να κάνουμε πρόβα και την είσοδο: σε ποιο σημείο του τραγουδιού έπρεπε να μπουν, με τι ρυθμό θα πήγαιναν κτλ. Ο κλήρος για το ρόλο του γαμπρού έπεσε σε μένα και ομολογώ πως κανιβάλισα αρκετά - με κίνδυνο να με διαολοστείλει η Ρ.- αλλά μας έκανα να γελάσουμε πολύ. :Ρ 
Μας πήρε πάλι 12 το βράδυ μέχρι να στολίσουμε τα τελευταία και να κανονίσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες. 


Και ξημερώνει Σάββατο πρωί... Στη 1 έπρεπε να είμαστε με τη Ν. στο κομμωτήριο. Μετά από πολλή ταλαιπωρία (τα καημένα τα μαλλάκια μου) και πολλή -αλλά πολλή όμως- λακ κατέληξα στις 3 και κάτι να έχω ένα κααααααλό χτένισμα. Σφαίρα για το χωριό κατά τις 4:30 και στις 5:30 το αργότερο έπρεπε να είμαστε στο σπίτι της Ρ. για τα καθιερωμένα έθιμα. Σαν φίλες της δεν μπορούσαμε να λείπουμε. Τρώω δυο μπουκιές στα πολύ γρήγορα, ντύνομαι, βάφομαι, ανεβαίνω και στο 12ποντο και καρφί για το σπίτι. Και ενώ υποτίθεται θα την ντύναμε εμείς, πάμε και τη βλέπουμε με το νυφικό. Εν πάσει περιπτώσει, μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές του μακιγιάζ, και η Ρ. μας στέκεται μπροστά μας πιο όμορφη και λαμπερή από ποτέ! Την κοιτούσα και δεν τη χόρταινα! Το ήξερα πως θα γινόταν όμορφη νύφη, αλλά αυτό που έβλεπα ξεπερνούσε τις προσδοκίες μου! 


Στη συνέχεια ήρθε ο φωτογράφος, βγήκαν οι ανάλογες φωτογραφίες, αργότερα ήρθε και ο αδερφός του Α. ο οποίος έφερνε τα νυφικά παπούτσια της Ρ. Βέβαια τα παπούτσια, δεν τα έφερε απλώς... Έπρεπε και να της τα φορέσει.. αμέ! Αλλά για να μπορέσει να μπει το παπούτσι, απαιτούνταν -σύμφωνα με το έθιμο- μαζί με το πόδι να μπει και ένα χαρτονόμισμα, γιατί αλλιώς δεν έμπαινε. Και δώσ' του να βάζει τα ευρώπουλα ο Θ. και δωσ' του η δικιά μας να λέει "Μπα... δεν μπαίνει" και δωσ' του γέλια οι παρευρισκόμενοι και να πειράζουμε το Θ. που έχωνε τα ευρώπουλα στη γόβα της νύφης! 
Αφού έκανε μια αξιοσέβαστη "κατάθεση" στα πόδια της κυριολεκτικά, έφυγε για την εκκλησία. 


Όμως ακόμα και εκείνη τη μέρα, δεν ήταν γραφτό μου να τη ζήσω χαλαρά. Λόγω ενός προβλήματος που προέκυψε με τη διακόσμηση του κέντρου, έπρεπε μόλις φύγει ο γαμπρός από το σπίτι του, να φύγω εγώ με κάποιον άλλο, να πάμε στο σπίτι του γαμπρού, να πάρουμε κάποια πράγματα, να τα πάμε στο κέντρο, να τα κοτσάρουμε και μετά να ξαναγυρίσουμε στην εκκλησία. Με λίγα λόγια, θα έχανα τη μισή τελετή. Οπότε, με το που τελειώνει το έθιμο με τα παπούτσια, αρπάζω τον Δ. και φεύγουμε να ολοκληρώσουμε την "αποστολή" μας. 


Με τον Δ., αν και τον έβλεπα όλη τη βδομάδα, δεν είχα κάτσει ποτέ να μιλήσω μαζί του. Η -από σπόντα- γνωριμία μας ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα γεγονότα του γάμου. Μετρημένο παιδί, κύριος με όλη τη σημασία της λέξης. Εντυπωσιάστηκα! Δεν ήξερα ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα τέτοιοι 
άντρες! Πραγματικά χάρηκα πολύ που τον γνώρισα και πρόσθεσα έναν τέτοιο άνθρωπο στους -εν δυνάμει- φίλους μου. Πρόθυμος να με βοηθήσει, δεν άνοιξε παράθυρα να μη μου χαλάσει η κόμμωση, να παρκάρει μπροστά στην πόρτα του κέντρου για να μην περπατάω μέσα στα χαλίκια... τι να πω..πραγματικός τζέντλεμαν! (Φαντάσου πόσο εντύπωση μου έκανε, που ακόμα και τώρα που τα θυμάμαι, ξανα-εντυπωσιάζομαι! :Ρ) 


Αφού τελειώνουμε το σούρτα φέρτα, φτάνουμε στην εκκλησία, την ώρα ακριβώς που η νύφη πάει προς το γαμπρό. Τα υπόλοιπα από εκεί και πέρα είναι ιστορία: τελετή, χαιρετούρες, μπομπονιέρες. 
Έβγαλα ένα σωρό φωτογραφίες, τις οποίες ακόμα περιμένει η Ρ. να της τις στείλω. 

Μετά θα ακολουθούσε η δεξίωση στο κέντρο. Δεν προλαβαίνουμε να κάτσουμε λίγο στο τραπέζι μας, έρχεται ένας θείος της Ρ. (τον οποίο ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο, πολύ πρήξας) και μας λέει "Σηκωθείτε οι βλάμηδες και οι βλάμισσες να χορέψετε (για να μη βαρεθεί ο κόσμος), μέχρι να έρθει το ζευγάρι". Μου πετάγονται τα μάτια έξω και λέω-του πετάω στα μούτρα "Εγώ δεν κάνω τον καραγκιόζη για κανέναν!" Μα πάλι νυφοπάζαρο? Έλεος δηλαδή! Μετά από παρότρυνση της Ν. ("Το κάνουμε για τη φίλη μας, το ζήτησε η μαμά της, δεν ήταν ιδέα του θείου") λέω "Ας πάει στα κομμάτια!" και σηκώνομαι. 


Τι το' θελα? Όλες αυτές τις μέρες τα πόδια μου είχαν πρηστεί και δεν είχαν καλή εφαρμογή στα πέδιλα, κάτι που όμως προς στιγμήν δεν μου είχε δημιουργήσει πρόβλημα, παρόλο που τα φορούσα ήδη 4 ώρες και έτρεχα πάνω κάτω. Έλα όμως που με το χορό ζορίστηκαν παραπάνω και μόλις έκατσα βλέπω κάτω από τις πατούσες μου από μια φουσκάλα ΝΑ! με το συμπάθιο στην καθεμιά. Τα παίρνω στο κρανίο, βρίζω (το θείο) από μέσα μου, και αλλάζω παπούτσια (πάλι)


Στο μεταξύ, με το που πάω να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου (είχα νηστική από την προηγούμενη και είχα λυσσάξει), μπαίνουν οι νεόνυμφοι στο κέντρο. Και άντε πάλι από την αρχή φωτογραφίες και βίντεο την είσοδο, το γλυκό (δεν είχαν την κλασσική τούρτα, αλλά ένα βάζο με νουγκατίνα), το μπλουζ. Αφού λοιπόν τελείωσα και με αυτά, έβαλα μια και καλή τη φωτογραφική μου στη θήκη της και έκατσα να φάω επιτέλους, ενώ κάποια ζευγάρια χόρευαν στην πίστα ένα δεύτερο μπλουζ, κάτι το οποίο ήταν επιθυμία του ζευγαριού. Ούσα ασυνόδευτη και αφού δεν μου ζήτησε κανείς να με χορέψει, έκανα το επόμενο καλύτερο πράγμα! :Ρ 



Η υπόλοιπη νύχτα κύλησε πολύ όμορφα, με πολύ χορό (και ας είχα φουσκάλες) και όμορφη διάθεση. Η Ρ. και ο Α. παρ' όλη την κούραση και το άγχος των ημερών δεν έκατσαν στιγμή κάτω. Στο τέλος της βραδιάς, όταν πλέον είχαμε μείνει οι πολύ κοντινοί, κάναμε μεγάλο χαβαλέ και γελάσαμε πολύ. Όταν λοιπόν κουραστήκαμε και η ορχήστρα άρχισε να τα μαζεύει, μαζευτήκαμε όλοι σε ένα τραπέζι. Έχω από τη μια το Θ. (ο οποίος δεν με είχε αφήσει σε χλωρό κλαρί όλη τη βδομάδα, όλο με κορόιδευε και με πείραζε) και από την άλλη το Χ. ο οποίος αρχίζει να μου την πέφτει απροκάλυπτα! Ο_Ο 


Και να λέει ο Χ. "Τι γυναίκα φωτιά είσαι εσύ" και "Τι ματάρες είναι αυτές που έχεις" και ο άλλος ο μπαγλαμάς ο Θ. από δίπλα να τον σιγοντάρει.. μου' ρθε να του σπάσω το κεφάλι! Εγώ το έπαιρνα -και καλά- στην πλάκα, αλλά όταν ο άλλος γύρισε και μου είπε "Πως θα γίνει να πάμε για κανένα καφέ οι δυο μας?" και "Πότε θα ξανάρθεις είπαμε?" εκεί βεβαιώθηκα πως δεν έκανε πλάκα τελικά και πως το αρχικό μου προαίσθημα το βράδυ του πρόγαμου -που ένιωθα ότι με κοίταζε-ήταν σωστό. 


Και σαν να μην έφτανε αυτό η φίλη μου είχε την εξής υπέροχη ιδέα: να χορέψουμε οι εναπομείναντες ξανά το μπλουζ! Τη σκοτώνεις ή όχι? Βιάζομαι να πω ένα "Να χορέψετε, εγώ δεν ξέρω τίποτα!" για να αποφύγω τον Χ., αλλά μου λέει το ξαδερφάκι της Ρ. "Λόλα θες να χορέψουμε μαζί?" Ε, εντάξει λέω, μικρός είναι, του ρίχνω τουλάχιστον 3 χρόνια, δε βαριέσαι... και δέχομαι! Χα! Εκεί που χορεύουμε, γυρίζει ο μικρός και μου λέει "Λόλα, ταιριάζουμε!" "Ορίστε?" σκέφτομαι, αλλά τελικά βάζω τα γέλια και του λέω: "Κ. σου ρίχνω τουλάχιστον 3 χρόνια, οπότε άσ'το!" Ευτυχώς ήρθε η Ρ. και τον πήρε και μου έδωσε τη δική της ντάμα, γιατί ο μικρός με είχε σφίξει πάνω του και ένιωθα πολύ άβολα! Ρε τι μου έμελλε να πάθω! 


Αφού τελειώνει το μπλουζ, λέω της Ρ. "Ρε, γιατί δεν χορεύουμε και τα άλλα τραγούδια? Αυτό που μπήκατε και αυτό της τούρτας..." και τα βάζουμε και κάνουμε το κέντρο club, αφού ήταν beatάκια! Για μένα ήταν το καλύτερο κλείσιμο που θα μπορούσε να έχει αυτή η βραδιά. Εισέπραξα και το κομπλιμέντο μου "Κινείσαι πολύ ωραία" από τον Θ. ;) Όχι παίζουμε! :Ρ 


Αυτή ήταν (με πολλάαααααα λόγια) η εβδομάδα του γάμου. Πέρασα υπέροχα, το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, αν και μερικές φορές αγχώθηκα και σιχτίρισα, αλλά οι καλές στιγμές υπερκαλύπτουν κατά πολύ τις "άσχημες". Αφού στο πλοίο του γυρισμού, τηλεφωνώ στη Ρ. και της λέω: "Ρε, ωραία περάσαμε.. Δεν το ξανακάνεις ακόμα μια φορά?" 



Υ.Γ: για την ιστορία, άκουσα πάρα πολλά "και στα δικά σου", αλλά μετά από ένα σημείο τα συνήθισα, ήταν σαν να άκουγα "καλημέρα" και έλεγα απλώς "ευχαριστώ"! :Ρ 

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Η κάθοδος των "Ρώσων"...

Σήμερα έχω κέφια (σχετικά).... γι' αυτό και κάνω ανάρτηση μια φυσιολογική ώρα και όχι ξημερώματα, ως συνήθως.
Σήμερα λοιπόν, δεν δουλεύω, ρεπό γαρ! 
Και εκεί που είχα κανονίσει ωραία και καλά το πρόγραμμά μου, την έκβαση της μέρας μου βρε αδερφέ.. τσουπ! μας κάνουν επίσκεψη οι "Ρώσοι" δυο-τρεις μέρες νωρίτερα...
Γαμείς ή δεν γαμείς?
Βασικά λες "δε γαμιέται?" και προσαρμόζεσαι.

Οπότε, ξυπνάω κατά τη μιάμιση και με την τσίμπλα στο μάτι βγάζω τα ζαρζαβατικά από το ψυγείο για να μαγειρέψω. Ναι, ναι.. το κάνω και αυτό! :Ρ
Μαζί με το γάλα καταπίνω και ένα πονστάν, γιατί αυτή τη μέρα του μήνα εγώ δεν πονάω απλώς, αλλά  γεννάω... 

Εν πάσει περιπτώσει, μαγειρεύω και κάπου εκεί σκέφτομαι την χθεσινοβραδυνή συζήτηση με φίλο για καφέ το μεσημέρι. Στέλνω μήνυμα με την κατάσταση μου (παρεμπιπτόντως, δεν είναι κατάσταση αυτή, άι σιχτιρ πια!!)  και μου λέει "Μιλάμε πιο μετά και βλέπουμε".
Το <πιο μετά> περνάει, αλλά αντί να καλυτερεύω, χειροτερεύω, με αποτέλεσμα να ακυρώσουμε τον καφέ και μαζί με αυτόν και τις γκομενικές εξελίξεις στη ζωή του την τελευταία εβδομάδα (όταν εγώ έλειπα στο γάμο) , κατά την οποία έχει μαζέψει χαρέμι (πότε πρόλαβε ο πούστης!) και πρέπει να τον βοηθήσω να διαλέξει! 
Ναι, ναι... και από τέτοια κάνω!

Το μετέπειτα πρόγραμμα της μέρας περιελάμβανε βόλτα με το αμόρε στα μαγαζιά, ίσως και κανένα καφεδάκι και μετά βλέπαμε... αλλά που? Όταν εγώ έκανα σχέδια οι ορμόνες μου γελούσαν μαζί μου!
Damn!

Αντί αυτών, έχω λιώσει όλη μέρα στο κρεββάτι, με το λαπτοπ αγκαλιά, να χαζεύω από εδώ κι από εκεί. Πριν λίγο κατέβασα το δεύτερο πονστάν, αφού πρώτα έπλυνα τα άπλυτα τα οποία προέκυψαν από την παρασκευή του κέικ που τώρα ψήνεται στο φούρνο και μου έχει σπάσει τη μύτη!

Αυτά τα νέα για σήμερα... Άντε πια με αυτή την 4ήμερη-5ήμερη μαλακία κάθε μήνα!
Είπαμε... τα κέφια είναι σχετικά, οπότε δικαιούμαι να γκρινιάξω-μπινελικώσω λίγο! :Ρ

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Αϋπνίες...

Για να σηκωθώ εγώ από το κρεββάτι στις 4 τα ξημερώματα και να ανοίξω το λαπτοπ, μάλλον κάτι δεν πάει καλά... Όχι ότι δεν το έχω ξανακάνει, αλλά τώρα κάτι μοιάζει να μη με αφήνει σε ησυχία.
Ναι.. γύρισα από το γάμο, ναι.. πάντρεψα τη φίλη μου, ναι.. πέρασα καλά (αλλά αυτό είναι μια άλλη ανάρτηση την οποία και θα σας χρωστάω..)

Μέσα στη βαλίτσα του γυρισμού όμως, τρύπωσε χωρίς να το καταλάβω και ένα δίλημμα... κάτι το οποίο με τριβέλιζε καιρό, και το οποίο νόμιζα ότι το είχα λύσει, αλλά τελικά φευ... είναι εδώ ξανά και ζητάει απαντήσεις. Και οι απαντήσεις δεν έρχονται.. και θα μου πεις, τι είναι να έρθουν? Τραμ ή τρένο?
Πρώτη φορά νιώθω τόσο μπερδεμένη στη ζωή μου. Σε μια παρόμοια φάση παλιότερα, η απόφαση είχε παρθεί άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες. Πόνεσε πολύ, δε λέω, αλλά τότε ήμουνα σίγουρη για το 100% της ορθότητας της. Τώρα όμως? 

Τώρα τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα. Το μυαλό μου έχει σκεφτεί όλες τις πιθανές εκδοχές, αλλά με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένο. Και το χειρότερο: για τίποτα δεν είναι σίγουρο. Για κάθε απόφαση, υπάρχει και η αντίστοιχη αμφιβολία. Τις μισώ τις αμφιβολίες. Είναι πάντα εκεί για να σου θυμίζουν την πιθανότητα να φας τα μούτρα σου σε οποιοδήποτε δρόμο και αν διαλέξεις. 

Και να πεις ότι μπορώ να το συζητήσω με κάποιον δικό μου άνθρωπο, μπας και μπορέσω να βγάλω μια άκρη... Εκτός του ότι ήδη ξέρω καλά τις απαντήσεις τους, είναι τέτοιο το πρόβλημα που ό,τι και να μου πουν, ό,τι και να μου υποδείξουν, οι αμφιβολίες θα παραμένουν εκεί να με κοιτάζουν χαιρέκακα και το δίλημμα να περιμένει μια απάντηση, την οποία θα πρέπει να δώσω. Αυτό που με ζορίζει αρκετά είναι το γεγονός ότι ίσως πρόκειται για απόφαση ζωής (αν και εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι τέτοιας φύσης) και φοβάμαι... φοβάμαι πολύ να επιλέξω κάτι, που μετά από κάποιο καιρό ίσως το μετανιώσω. Και ξέρω πως αν πρόκειται να μετανιώσω κάτι, στην συγκεκριμένη περίπτωση θα το μετανιώσω πικρά...

Πρέπει να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη... να ζυγίσω όλες τις συνέπειες, να μετρήσω τα συν και τα πλην, να βάλω τις σκέψεις σε κουτάκια. Αλλά όσα κουτάκια και να αρχειοθετήσω, όσες ετικέτες και να κολλήσω, πάντα θα υπάρχει αυτό το ρημάδι το συναίσθημα που έρχεται σαν σίφουνας και στα κάνει όλα ρημαδιό...

Καληνύχτα... 

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Φεύγω...!



Λοιπόν, σήμερα ταξιδεύω για το πατρικό μου σπίτι...
Είναι η τελευταία βδομάδα άδειας από τη δουλειά για φέτος..κλαψ σνιφ... από του χρόνου πάλι!
So... θα ανέβω πάνω και θα πάω να κρεμάσ... εεεεε, να παντρέψω ήθελα να πω, μια παιδική μου φίλη.
Οπότε θα με χάσετε για μια βδομαδούλα... (όχι πως όταν ήμουνα εδώ έκανα συχνά αναρτήσεις, αλλά λέμε τώρα.)

Ααααα και για να σας προλάβω.... μην ακούσω κανέναν να πει "και στα δικά σου"....
Τον έφαγα!!!!!

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Διαπιστώσεις....



Ok... το παραδέχομαι... έχω τεμπελιάσει και το blog το έχω παρατήσει στο έλεος του Ιντερνετικού θεού (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα).
Μπορεί να παρακολουθώ τα blog όλων σας ανεξαιρέτως και ανελλιπώς, αλλά το δικό μου το πέταξα σε μια γωνιά. Έχω τόσα πράγματα να γράψω, αλλά δεν το κάνω για τον εξής (ηλίθιο) λόγο: βαριέμαι τη δακτυλογράφηση (και γράφω και γρήγορα, τρομάρα μου! ) Μιλάμε για πολλή βαρεμάρα όμως!
Εν πάσει περιπτώσει, επειδή η ανάρτηση είναι ούτως ή άλλως ότι να'ναι, θα αναφερθώ σε κάποια πράγματα τα οποία έχω διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό. Πάμε να δούμε? (η σειρά είναι εντελώς τυχαία)

  • Όλοι μόλις τελειώσουν τις διακοπές τους λένε "Καλό χειμώνα". Κάτσε ρε φίλε, εσύ τις έκανες, εμένα με ρωτάς που έχω άδεια το Σεπτέμβρη? Και επιπλέον, άμα ακούω αυτή την ευχή όσο ακόμα φοράμε κοντομάνικα, με πιάνει αμόκ! ΔΕΝ ΧΕΙΜΩΝΙΑΣΕ ΑΚΟΜΑ ΛΕΜΕΕΕΕΕ!


  • Οι άντρες είναι άντρες.. no matter what. Tι είπα τώρα ε? Να εξηγηθώ: ένας άντρας στη θέα ενός γυναικείου κορμιού γενικά και συγκεκριμένων σημείων ειδικά, ξεχνάει τα πάντα: συγγένειες, φιλίες κτλ. Αυτόματα, πέφτει ο διακόπτης που γράφει "Λογική" και ανάβει αυτός που γράφει "Ένστικτο", οπότε καταλαβαίνεις την ακολουθία των σκέψεων μέσα στο κεφάλι του (σε ποιο από τα δυο, θα σε γελάσω και δεν το θέλω).
  • Η αγάπη απέχει τόσο πολύ, αλλά και τόσο λίγο από το μίσος, την αηδία, την αποξένωση. Είναι πολύ λυπηρό. No further comments on this. 


  • Τι κακό είναι αυτό με μερικές γυναίκες, που όταν παντρεύεται μια φίλη τους, αρχίζουν να θέλουν κι αυτές γάμους, κουφέτα, τούλια και δεν συμμαζεύεται? Δεν μιλάω για μένα... εγώ έχω χρόνια ακόμα... ;)


  • Ακόμα και σήμερα, κάποιες παντρεύονται με γνώμονα το συμφέρον, τα χρήματα, το βόλεμα. For God's sake, πού πήγαν τα συναισθήματα?

  • Μερικοί άντρες την πέφτουν με τόσο ηλίθιο, γλοιώδη και γελοίο τρόπο, που ενώ συνεχίζεις να τους δουλεύεις μέσα στα μούτρα τους, αυτοί συνεχίζουν... Hellooooooo, you are pathetic! 


  • Με τους άντρες τα πάω καλύτερα στις διαπροσωπικές μου σχέσεις, από ότι με τις γυναίκες. (καλά... αυτό δεν είναι καινούριο, απλά είπα να το χώσω κι αυτό μέσα στη λίστα).


  • Μερικές φορές όλα πάνε πολύ καλά σε γενικές γραμμές, αλλά πάντα θα βρεθεί κάποιο μελανό σημείο να σε βάζει σε σκέψεις για τη μελλοντική εξέλιξή τους.


  • Οι γονείς θα είναι για πάντα γονείς, όσο και να μεγαλώνουμε. Δεν μπορώ άλλο να μου φέρονται λές και είμαι 10 χρονών! Έλεος! Μεγάλωσα επιτέλους (σνιφ!) καταλάβετέ το!!


  • Μερικές φορές πραγματικά απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό και με τις σκέψεις που κάνει! Κοπελιά, συγκεντρώσου λέμε!

  • Αν είσαι καλός και σωστός στη δουλειά σου, ο προϊστάμενος δεν σου χαλάει χατήρι. :D

  • Τα brazilian κατέκλυσαν και φέτος τις παραλίες, όπως επίσης και η κυτταρίτιδα. Ο συνδυασμός αυτών των δύο πόνεσε για ώρες τα μάτια μας. Ρε κοπελιά μπορεί να είσαι αδύνατη, αλλά εφόσον ο κώλος σου είναι σαν να τον πέρασαν με τσάπα, τι μου φοράς το brazilian δηλαδή? Να δείξεις τι? (Παρεπιπτόντως, φέτος είδα έναν θεϊκό κώλο, εννοείται πως δεν άνηκε σε Ελληνίδα, ο οποίος ήταν βαλμένος σε ένα άσπρο μπικίνι, αλλά όχι brazilian. Άπειρη μετριοφροσύνη η κοπελιά. Άπειρα respect στον κώλο της! :Ρ ) 

  • (Σχετικό με το προηγούμενο) Φέτος ανακάλυψα πως υπάρχει θεός τελικά: αν είσαι αδύνατη ή θα έχεις άπειρη κυτταρίτιδα ή θα είσαι κακάσχημη. Αν είσαι κανονική ή λίγο πιο γεμάτη (λίγο είπα, όχι δίφυλλη ντουλάπα), ή θα είσαι όμορφη ή (μπορεί να) έχεις ελάχιστη κυτταρίτιδα. Εντάξει, δεν λέω πως αυτό είναι κανόνας, αλλά είδα πολλά παραδείγματα εκεί έξω.. Εννοείται πως υπάρχουν και άλλοι συνδυασμοί, αλλά κάπου κατάλαβα ότι κανείς τελικά δεν είναι τέλειος. :Ρ (Έεεεεελα! )

  • Στις παραλίες κυκλοφορούν πολλά βόδια (και δεν εννοώ λόγω μεγέθους). Άλλος περπατάει και εκσφενδονίζει την άμμο σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων, άλλος βουτάει και σηκώνει τσουνάμι, άλλος σβήνει τις γόπες στην άμμο και τις παρατάει εκεί (άμα στη βάλω στον κώλο, θα φταίω?), άλλος "ξεχνάει" τα σκουπίδια του στην παραλία και πάει λέγοντας.

  • Μερικοί ξενοδόχοι είναι εντελώς gtp και χάρη σ' αυτά τα "διαμάντια", παίρνει η μπάλα και τους υπόλοιπους. Μπράβο μαλάκες... συνεχίστε έτσι και ύστερα θα αναρωτιέστε γιατί δεν έχετε κόσμο. Χάπατα! Ευτυχώς υπάρχουν και οι πραγματικοί επαγγελματίες.

  • Τελικά, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, όσο και να προσπαθούν να δείξουν το αντίθετο.

  • Το ένστικτό μου, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι αλάνθαστο όταν γνωρίζω καινούριους ανθρώπους (στο 99% των περιπτώσεων).

Η λίστα θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο μεγάλη, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται κάτι άλλο. Ελπίζω μόλις αρχίσει να χειμωνιάζει για τα καλά και κλειστώ στο σπίτι, να φροντίζω περισσότερο το blog-ακι μου, που το έχω παραμελήσει τόσο (η μουλάρα!). 

Αααα... να μην ξεχάσω να καλωσορίσω τους νέους αναγνώστες μου, που διαβάζουν τούτο εδώ το blog. Βρε σεις, δεν ξέρατε, δεν ρωτούσατε? Μια φορά στα χίλια χρόνια κάνω ανάρτηση!! :Ρ :Ρ

Με τούτα και με κείνα, πάλι ξημερώθηκα. Πάω για ύπνο! 
Καληνύχταααααααα.... (ή μήπως καλημέρα?) :)

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Πάμε πάλι!!!

Χθες πήγα σε ένα πάρτυ...δυστυχώς όχι beach party, αλλά και εκεί πέρασα πολύ ωραία! 
Το πάρτυ ήταν ιντερνετικό.... ναι, ναι!! Οπως το ακούσατε!!

Έγινε με αφορμή το καλοσώρισμα των νέων μελών, στην τρομο-ιντερνετική (κατά το "τρομο-κρατική", you know...) οργάνωση με το όνομα Τα σπάμε και ξεσπάμε !
Διοργανωτής... ποιος άλλος?? Η Κούλα βεβαίως βεβαίως, που ο κώλος της συνέχεια την "τρώει" και δεν μπορεί να κάτσει ήσυχος, άμα δεν διοργανώσει ένα πάρτυ!! (Η Κούλα, όχι ο κώλος!! :Ρ)
Έτσι λοιπόν, το πάρτυ οργανώθηκε στο τσακ-μπαμ και ήταν και λίγο πιο "οικογενειακό", σε σύγκριση με τα προηγούμενα.

Βασικά, εγώ βρέθηκα εκεί από σπόντα... Πώς λέμε "είδα φως και μπήκα"??? Εεεεεε, αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δεν σκόπευα να μείνω για πολύ, αλλά τελικά έμεινα!!
Μπήκα που λέτε, και βρίσκω μια κατάσταση λίγο αλλοπρόσαλη: η Φούλη να είναι ημιτσίτσιδη και βρεγμένη (κάποιος την έλουσε με κανένα κουβά νερό, διότι πισίνα δεν είχαμε αυτή τη φορά) και ο Γαυράκος να την έχει ταράξει στην καζούρα και να της λέει να βγει στην πόρτα μπας και μπει κανένας στο πάρτυ. Γενικά όμως, επικρατούσε μια χαλαρή και όμορφη ατμόσφαιρα.. Γέλια, πειράγματα, συζήτηση, πλάκες, όλα τουρλουμπούκι.

Και μιας και η ζέστη ήταν αφόρητη, πάω στο μπαρ μπας και βρω τίποτα να πιω... ο μπαρμαν όμως άφαντος! Ρώταω από εδώ, ρωτάω από εκεί και τελικά μαθαίνω ότι ρόλο μπαρμαν έχει για απόψε ο Γνωστός. Του παραγγέλνω ένα μοχίτο, το οποίο παρεπιπτόντως είχε και κόκκαλα, διότι έκανε μία αιωνιότητα και μια μέρα να φτιαχτεί! :Ρ
Αφού λοιπόν δροσίστηκα άρχισα να μιλάω με την Coffeemug, το Ναύτη (που όλο μιλούσε στο τηλέφωνο - χαχα! σε "έδωσα" :Ρ ), το Πνευματάκι, το Γκρινιάρικο Μαρούλι (που δεν είναι καθόλου γκρινιάρικο) και να λέμε ότι μας κατέβει...

Κάπου εκεί και ενώ ο Γαυράκος ισχυρίζεται ότι είμαι με τους "άλλους" και ότι είμαι ενάντια στη συμμορία τους, η Κούλα με χρίζει μέλος της συμμορίας!!! Αυτό ομολογώ πως δεν το περίμενα!! Τους ευχαρίστησα όλους και όταν ρώτησα αν υπάρχει κάποια τελετή μύησης ή κάτι τέτοιο, μου είπαν κάτι για πίσσα και πούπουλα, κάτι για σπασμένες βιτρίνες, αλλά δεν καταλήξαμε κάπου... (Ούφ! Τη γλίτωσα!!!)

Η ώρα περνούσε και μερικοί άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά... Στο τέλος μείναμε η Κούλα, το Μαρούλι, ο barman (τρομάρα του!) κι εγώ. Μιλήσαμε για κάμποσο, αλλά η Κουλίτα έπρεπε να φύγει.... and then there where three...
Το τι είπαμε δεν περιγράφεται... κι όλο να λέμε, κι όλο να γελάμε και δως του ο Γνωστός να βάζει τα μαρτίνι το ένα μετά το άλλο, αγνοώντας παντελώς την προειδοποίηση της Κούλας να φερθεί όμορφα! :Ρ Και όχι και τίποτα άλλο, αλλά τα πίναμε ξεροσφύρι... ούτε μια ελίτσα, ούτε ένα ξηροκάρπι... τίποτα!! 

Το πως πέρασε η ώρα δεν το καταλάβαμε... Στο τέλος μαλώναμε με τον Γνωστό ποιος θα κλειδώσει. Μαντέψτε ποιος κέρδισε!! Χαχα! Κι ενώ είχε υποκύψει στη γοητεία μου και μου είχε πει πως θα φεύγαμε μαζί το βράδυ, τελικά έπιασε το Μαρούλι από τη μέση και φύγανε αγκαλιασμένοι... Τι να πεις? Άντρες...πεταμένα λεφτά!! :Ρ
Και για του λόγου το αληθές, να και μια φωτογραφία μου την ώρα που κλειδώνω!! 


Παιδιά, πέρασα υπέροχα!
Να το ξανακάνουμε!! ;)

Υ.Γ.: Sorry αν ξέχασα να αναφέρω κάποιους που παρευρίσκονταν στο πάρτυ... :( Αν θέλετε, γράψτε μου το στα σχόλια, για να σας προσθέσω!! :)

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

The party of my life...





Ή για να ακριβολογούμε.. the first BEACH party of my life... 
Ναι, ναι... πήγα σε beach party για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Το λέω και ντρέπομαι βεβαίως βεβαίως (όχι το ότι πήγα σε beach πάρτυ, αλλά ότι ήταν το πρώτο μου :Ρ).

Να δικαιολογηθώ εν συντομία: μεγάλωσα σε ένα τόπο που δεν βρέχεται από πουθενά από θάλασσα, διακοπές με φίλες δεν έτυχε να πάω, εεε.. δεν θέλει και πολύ να γίνεις 24 και να μην έχεις πάει ακόμα σε τέτοιου είδους πάρτυ.

Και πάμε στο ψητό : το πάρτυ ήταν στη νότια πλευρά της Κρήτης, το περασμένο Σάββατο. Εγώ κλασσικά, δούλευα μέχρι τις 9 το βράδυ. Οπότε μόλις σχολάω, με φορτώνει το αμόρε στο αμάξι και ξεκινάμε. Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στην παραλία κατά τις 12παρα (με ενδιάμεση στάση), την ώρα ακριβώς που σκάγανε τα πυροτεχνήματα. Ήταν υπέροχα! Τα vibes διαχέονταν στον αέρα...

Όταν φτάσαμε στην παραλία που γινόταν το πάρτυ και είδα τόσο κόσμο ημιτσίτσιδο να χορεύει, κουφάθηκα.. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Όχι τόσο για το πλήθος του κόσμου (παρεπιπτόντως, μας είπαν ότι η προσέλευση έφτασε τις 4.000 άτομα-η άχρηστη πληροφορία της ημέρας), όσο για το θέαμα και κυρίως τη διάθεση που εξέπεμπε αυτή η πολύχρωμη, ρυθμικά ανακινούμενη μάζα κορμιών και η οποία σε παρέσερνε και σε κατάπινε πριν καν το καταλάβεις...


Δεν άργησα να μπω στο κλίμα... ένα μόνο θα πω: χόρευα ασταμάτητα από τις 12μιση ως τις 4μιση που φύγαμε. Είχα καιρό να κοπανηθώ έτσι και πραγματικά γούσταρα τρελά! 

Τις επόμενες δυο μέρες με πέθανε η μέση μου, αλλά μπροστά στην ευχαρίστηση και στην εκτόνωση που μου πρόσφερε ο χορός και η μουσική, ο πόνος δεν έπιανε μια.


Πέρασα υπέροχα, θαυμάσια, καταπληκτικά, ανεπανάληπτα και θέλω κι άλλοοοοοοοοοοοοοοοοο!!!!!!
Μήπως ξέρει κανείς αν παίζει κανένα beach παρτυ αυτές τις μέρες? :Ρ)


(Υ.Γ: Γκρρρρρρρρ!
Τα έχω πάρει κρανίο, γιατί ξέχασα τη φωτογραφική στο σπίτι και δεν έβγαλα φωτογραφίες... 

Γκρρρρρρρρρ νο2!
Επίσης, το αμόρε κουβαλούσε ένα σωρό σκατολοΐδια στις τσέπες (κινητά, κλειδιά, λεφτά) και δεν ήθελε να βουτήξουμε, ενώ είχαμε δικό μας άτομο να μας τα κρατήσει... Τον πνίγεις ή δεν τον πνίγεις;;; 

Παρόλα αυτά, εγώ πέρασα τέλειααααααα.. αλλά νομίζω πως το ξαναείπα αυτό, ε;;; :Ρ )


Και για να μην σας αφήσω παραπονεμένους, αφού δεν έβγαλα φωτογραφίες, πάρτε μια μικρή γεύση από τις μελωδίες με τις οποίες κοπανιόμουνα όλο το βράδυ... :)