Γραμμένο σε έχω

Αυτός ο μήνας "άνοιξε" με παιχνίδι και προφανώς θα "κλείσει" επίσης με παιχνίδι.

Δεν με κάλεσε κανείς, αυτοπροσκλήθηκα και θα παίξουμε το παρακάτω παιχνιδάκι:

"Δείξε μου τα γράμματα σου να σου πω αν κάνεις καλό κρεββάτι ποιος είσαι" (δεν άντεξα να μην κανιβαλίσω!)

Οι κανόνες είναι απλοί: απαντάς στις παρακάτω ερωτήσεις -δεν είναι αδιάκριτες, αμέσως να χαρείς κουτσομπόλη! :Ρ - γράφοντας τις απαντήσεις τους σε ένα χαρτί. Αφού απαντήσεις, παίρνεις το χαρτάκι και είτε το σκανάρεις, είτε το φωτογραφίζεις (λες και "j' adore" σαν τον Τάσο στο NTM, άμα γουστάρεις :Ρ) και μετά το ανεβάζεις στο μπλογκ σου, έτσι ώστε να θαυμάσουμε όλοι μαζί τη δουλειά που έκανες. Νταξ? Κατανοητό?

Το λοιπόν, οι ερωτήσεις είναι:

1. Πώς σε λένε/ όνομα του blog σου?

2. Ποια είναι η διεύθυνση (url) του blog σου?

3. Γράψε "Η γρήγορη καφέ αλεπού πηδάει πάνω από τον τεμπέλη σκύλο".

4. Αγαπημένο απόφθεγμα

5. Το αγαπημένο σου τραγούδι

6. Το αγαπημένο σου συγκρότημα/ τραγουδιστές

7. Οτιδήποτε άλλο θέλεις να πεις

8. Bloggers οι οποίοι θες να συμμετέχουν στο παιχνίδι.

Βάλε τα γυαλιά σου (αν φοράς) και πάμε όοολοι μαζί να θαυμάσουμε το δικό μου piece of art (huh?:Ρ)

Μπορείς να κάνεις κλικ πάνω στην εικόνα για να μεγαλώσει :Ρ

Δεν μπορείς να πεις... σκέτη καλλιτεχνία! :Ρ

Νταξ, φτάνει τώρα.. μην το κοιτάς πολύ, παίζει ενδεχόμενο τύφλωσης! :Ρ

*Κάνω άθλια γράμματα όταν το χαρτί δεν έχει γραμμές... Επίσης, κάνω άθλια γράμματα επειδή πλέον έχω ξεσυνηθίσει να γράφω σε χαρτί. Μ@μημένη τεχνολογία...

Ότι να'ναι: Vol1

Λοιπόν, για να σε προετοιμάσω, να σου πω πως αυτή η ανάρτηση είναι τελείως ότι να' ναι (το λέει κ ο τίτλος άλλωστε) και μην ψάξεις να βρεις μια λογική συνέχεια, γιατί πολύ απλά θα χαθείς.

Έχουμε και λέμε.. το διάστημα των ολίγων ημερών που χάθηκα, ήταν γιατί ορκιζόμουν και είχα όλη τη φαμίλια (όχι τη Sagrada, αλλά τη δική μου) διασκορπισμένη μες το σπίτι. Εδώ να σημειώσω πως μόνο το Μαρουλάκι κατάλαβε γιατί έλειπα... οι υπόλοιποι, τον ύπνο του δικαίου! :Ρ 

Το λοιπόν, πήγα, το πήρα, έφυγα, end of the story. Ούτε ένιωσα "κάπως", ούτε ο ήλιος βγήκε από τη Δύση, ούτε άλλαξε η ζωή μου ξαφνικά.

Από εκεί και πέρα, δεν την παλεύω και πολύ (πάλι). Μου φταίνε όλα, δεν μου αρέσει τίποτα, έχω βαρεθεί τους πάντες (υπάρχουν μια δυο εξαιρέσεις) και τα πάντα... Εννοείται ότι εξακολουθώ να βαριέμαι, παρόλο που σχεδόν κάθε μέρα είμαι έξω.. Α! Έχω και τάσεις φυγής.. Μετά από χίλια χρόνια που με παρακαλάνε, εμένα τώρα μου ήρθε η όρεξη να κάνω ταξιδάκι στην Αθήνα. Αλλά δεν το αποφασίζω, παρόλο που πιστεύω ότι μου χρειάζεται.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω ότι τα πάντα με πνίγουν. Θέλω να φύγω από όλους και όλα... γίνεται? Να πάω κάπου να απομονωθώ, να μη μπορεί να με "φτάσει" κανένας και να αδειάσω το μυαλό μου. Να κάνω ένα format ρε παιδί μου, μπας και δω τα πράγματα με καθαρό μάτι, γιατί τη δεδομένη στιγμή είναι λίγο θολό... μη σου πω ότι γυαλίζει κιόλας!

Σε αυτό (το "γυαλιστερό" μάτι) συμβάλλει και το γεγονός ότι παίζονται και κάτι παιχνιδάκια τώρα τελευταία, τα οποία εγώ δεν τα γουστάρω καθόλου. Κάτσε ρε φίλε.. εγώ ξέρω ότι "1 + 1 κάνουν 2". Τουλάχιστον με αυτή την πεποίθηση ζω τόσα χρόνια.

Και έρχεσαι εσύ και μου λες "Τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε και έντεκα και εφτά και οκτώ και δεκαοκτώ και πέντε και έξι και μισό" και τρέχα γύρευε. Ε άντε και γαμήσου στην τελική. Άμα είναι να μας βγει η ψυχή για να καταλήξουμε πάλι σε 2, να το βράσω. Τα πράγματα είναι απλά. Τώρα αν εσύ θες να τα κάνεις πολύπλοκα, με γεια σου, με χαρά σου, αλλά εγώ δεν έχω ούτε τη διάθεση, ούτε την ψυχολογία να ακολουθήσω.

Βασικά νιώθω ότι τα έχω κάνει όλα σαλάτα.. Και αναρωτιέμαι: αυτή η σαλάτα στο τέλος θα τρώγεται ή θα τη "φάω" καπέλο? Πως τα καταφέρνω κάθε φορά και μπουρδουκλώνομαι μόνη μου είναι απορίας άξιο. Καλά.. αν με ακούσεις να δίνω συμβουλές (για οτιδήποτε) στους άλλους, θα πεις "Αυτή έχει τη ζωή της σε σειρά". Που να'ξερες ότι στη θεωρία είμαι καλή, αλλά όταν πρόκειται να την εφαρμόσω στην πράξη, έχω ένα -μεγάλο- θεματάκι (άτσα και το οξύμωρο :Ρ). Πάντως, αυτό το πράγμα που όλοι είμαστε καλοί στο να δίνουμε συμβουλές στους άλλους, αλλά τα δικά μας τα σκατώνουμε, ποτέ δεν το κατάλαβα.

Τέσπα, ας αλλάξουμε θεματολογία:

Τo Πρωτοχρονιάτικο Σοκ και Δέος το θυμάσαι?  (Επειδή ξέρω ότι δεν το θυμάσαι, γι' αυτό το έκανα λινκ.. :Ρ) Τώρα που το θυμήθηκες λοιπόν, ήρθε η ώρα να μάθεις και περί τίνος πρόκειται. Ήγγικεν η ώρα, που λένε και στο χωριό μου. :Ρ 

Η κολλητή μου είναι έγκυος! :D Δεν ξέρουμε το φύλο ακόμα και δεν πρόκειται να το μάθουμε μέχρι αυτό το μικρό πλασματάκι αποφασίσει να βγει από την κοιλιά της μαμάς του. Εντάξει, εννοείται ότι με τον ερχομό του θα έρθουν τούμπα τα πάντα όλα, γι' αυτό και προσπαθώ να βλέπω τη φίλη μου όσο πιο συχνά μπορώ τώρα.

Σου έχω και part two όμως! Ίσως -το τονίζω, ίσως- γίνω νονά! Θα τρελαθώ από τη χαρά μου αν, εν τέλει, μου ζητήσουν να το βαφτίσω! Εννοείται πως θα το αγαπάω το ίδιο, είτε είμαι η νονά του, είτε η "θεία" του! 

Τελικά το φλουρί ήταν προάγγελος των καλών γεγονότων. Από τη μια η εγκυμοσύνη της φίλης μου, από την άλλη η απόκτηση του πτυχίου.. θέλω να ελπίζω πως το 2011 θα είναι gentle μαζί μου και θα συνεχίσει να μου φέρεται καλά. Κάπου προς τον Αύγουστο θα χρειαστεί να παρθούν κάποιες αποφάσεις. Το ξέρω ότι είναι νωρίς ακόμα, αλλά εγώ το σκέφτομαι από τώρα. Ό, τι είναι να γίνει, θα γίνει, θα μου πεις κ θα έχεις κ δίκιο.. Οψόμεθα λοιπόν!

Τσίμπα τώρα ένα λαλάκι που μου έχει κολλήσει τις τελευταίες των ημερών.

Kings Of Leon - Closer

*Πόσο καύλα φωνή παίζει να έχει ο τύπος? 

 Νομίζω ότι μπορώ να φτάσω σε οργασμό κάθε φορά που τον ακούω να τραγουδάει..

(Νταξ.. υπερβάλω λιγο...Καλά ντε! πολύ! :Ρ)

Θέλω να κάνω...

... ανάρτηση, αλλά βαριέμαι οικτρά.
Γι' αυτό, τσιμπήστε ένα λαλάκι προς το παρόν και όταν ξε-βαρεθώ τα λέμε! :Ρ


Tim Berg - Seek Bromance






*Έφαγα τον τόπο να το βρω!

Θα χαθώ

Για αρχή, πάτα το Play για να παίξει το λαλάκι.



Βασικά, θα χαθώ για λίγο... Μέχρι το Σάββατο, βαριά την Κυριακή.
Έχω κάτι δουλίτσες να κάνω... ;)

Τώρα τι ακριβώς ψάχνεις?

Με αφορμή τα γενέθλια μου τις προάλλες, έτυχε να επικοινωνήσω περαιτέρω με κάποιο άτομο. Μετά τις καθιερωμένες ευχές, επεκταθήκαμε και τελικά βρεθήκαμε να μιλάμε στο msn.

Είχα να τον δω από το καλοκαίρι που κουτουλήσαμε τυχαία σε ένα κλαμπ... Μη φανταστείς πολλά πράγματα: "Γειά σου, τι κάνεις? Όλα καλά?" και μετά ο καθένας στη γωνιά του.

Τον συγκεκριμένο τον είχα γνωρίσει στη σχολή, ήταν μεγαλύτερο έτος από μένα και είχαμε καλές σχέσεις... Βασικά, εγώ τον γούσταρα αρκετά εώς πολύ, αλλά γνωρίζοντας ότι έχει κοπέλα (τζιζ!) δεν έκανα καμία κίνηση. Βέβαια, του έδειχνα ότι μου αρέσει, αλλά ως εκεί. Από την άλλη, και αυτός ήταν αρκετά διαχυτικός μαζί μου, ίσως παραπάνω από ότι έπρεπε. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μεταξύ μας δεν προχώρησε ποτέ. Μετά από λίγο καιρό αυτός πήρε πτυχίο, έφυγε από το πανεπιστήμιο και την πόλη και γενικά χαθήκαμε.

Οπότε μου έκανε εντύπωση που με άρχισε από το πουθενά στα "έλα καμιά βόλτα να σε δούμε".. Να μην τα πολυλογώ, μετά από ένα μαραθώνιο almost direct πεσίματος, ο οποίος άρχισε με αφορμή το "θυμάσαι τότε που....?", και μετά από διάφορες βλακείες, κατέληξε να μου πει:

"Πάντως πέρα από την πλάκα, πάντα ήθελα να κάνω κάτι μαζί σου απλά δεν είχα ποτέ τα κότσια... να κάνω την πρώτη κίνηση. Και μιλάω σοβαρά τώρα".

Μπράβο, ωραία... Έρχεσαι μετά από 4 χρόνια σχεδόν και μου λες ότι τότε το είχες καταλάβει ότι σε γούσταρα, αλλά έκανες τον κινέζο. Και ότι ήθελες και εσύ να γίνει κάτι παραπάνω, αλλά ήσουν μεγάλη κότα ώστε να τολμήσεις να κάνεις κίνηση. Πόσο νιανια έπρεπε να στο κάνω? Όχι απλά πράσινο φως, ολόκληρο προβολέα είχα ανάψει, μόνο να μου την πέσεις δεν σου είπα (που λέει ο λόγος) αλλά εσύ προτίμησες να κλωσσήσεις τα αυγουλάκια σου τότε. Και μου το λες τώρα.. ΤΩΡΑ!? 

Και εγώ τι θες να κάνω τώρα δηλαδή? Να γυρίσω πίσω το χρόνο?

Εν τω μεταξύ, μου έκανε και ερωτήσεις τύπου "αν στα έριχνα τότε, θα κώλωνες?"... Άμα, καλέ μου, ήθελες να σου φύγει η απορία, ας τολμούσες. Τώρα θα μείνεις να αναρωτιέσαι... λυπάμαι.

Βέβαια, είχαμε και ερωτήσεις του στυλ "άμα ερχόμουνα τώρα, πως θα αντιδρούσες?". Και που θες να ξέρω, βρε άνθρωπέ μου? 'Ολα είναι θέμα timing και διάθεσης. Έλεος δηλαδή!

 

Το άλλο που αναρωτιέμαι είναι ποιος ο λόγος να μου το πεις τώρα? Και μάλιστα ενώ εξακολουθείς να είσαι με την κοπέλα σου? (αυτό δεν μου το είπε, αλλα είναι δικό μου συμπέρασμα, αφού όταν τον ρώτησα αν είναι μαζί της ακόμα, απέφυγε να απαντήσει). Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι?

Αρχικά σκέφτηκα ότι ήθελε να κάνει την πλάκα του και απλά έπαιζα και δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία. Αλλά όταν πέταξε την παραπάνω ατάκα, εκεί προβληματίστηκα. Γιατί αν έκανε πλακίτσα, δεν χρειαζόταν να κάνει μια τόσο "βαρύγδουπη" δήλωση και -κατά κάποιο τρόπο- να εκτεθεί.

Από την άλλη, δεν σου κρύβω ότι κολακεύτηκα κιόλας και σκέφτηκα "Μαλάκα, 'μετράω'... 'Μέτραγα' τότε (που ήμουν χύμα στο κύμα και ότι να'ναι), φαντάσου τώρα που έχω φτιάξει κιόλας". 

(Ναι μπορείς άνετα να με πεις ψωνάρα, φλόμπα και ότι άλλο θες.. δεν έχω πρόβλημα :Ρ)

Πραγματικά όμως, δεν μπορώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που τον ώθησε να παραδεχτεί πως, ενώ ήθελε και αυτός, δεν είχε τα κότσια να κάνει κίνηση τότε. Για ποιο λόγο βρε παιδί μου...και κυρίως, γιατί τώρα, μετά από τόσο καιρό?

Τι να πω ρε πούστη μου? Τι έχουν πάθει οι άντρες και φέρονται σαν χαζά? Τι τους ποτίζουν?

Σαν σήμερα...

11 Μαρτίου

1811: Έξαρση του κινήματος των Λουδιτών. Εργάτες καταστρέφουν μηχανές κλωστοϋφαντουργείων στο Νότιγχαμ, επειδή τους «κλέβουν» τις δουλειές τους.

1822: Ο Λυκούργος Λογοθέτης με 2.500 Σαμιώτες και ο Μπουρνιάς με 150 Χιώτες που ήταν στη Σάμο, αποβιβάζονται στη Χίο και πολιορκούν την εντός του φρουρίου τουρκική φρουρά.

1912: Νικητής των ελληνικών βουλευτικών εκλογών είναι και πάλι ο Ελευθέριος Βενιζέλος και το Κόμμα των Φιλελευθέρων.

1918: Το πρώτο περιστατικό ισπανικής γρίπης καταγράφεται στις ΗΠΑ. Θα εξελιχθεί σε θανατηφόρα πανδημία, με τους νεκρούς να υπολογίζονται παγκοσμίως σε 20 - 40 εκατομμύρια τη διετία 1918 - 1919.

1941: Το Κογκρέσο των ΗΠΑ ψηφίζει το νόμο περί δανεισμού και εκμίσθωσης, έπειτα από πρόταση του Προέδρου Ρούσβελτ. Πρόκειται για τη στρατιωτική βοήθεια των Αμερικανών στις χώρες που μάχονται τον Άξονα.

1968: Ο Ότις Ρέντινγκ τιμάται μεταθανάτια με χρυσό δίσκο για την επιτυχία του «(Sittin' on) The Dock of the Bay».

1986: Αυτή την Τρίτη του Μάρτη, στις 9 παρά 10 το βράδυ ήρθε στον κόσμο ένα τόσο δα μωράκι, γένους θυληκού.

2011: Το μωράκι του 1986 γίνεται σήμερα 25 χρονών.

Ναι, ναι... έχω γενέθλια!

Χρόνια μου πολλά λοιπόν! :D

Βαρεμάρες, γκρίνιες και νεύρα (τι πρωτότυπο!)

Aυτή είναι μια ανάρτηση γκρίνιας και τσατίλας. Παρακαλώ όπως προσέρχεστε σκυμμένοι.
Κίνδυνος τραυματισμού από εκτοξευόμενα αντικείμενα.

Αφού λοιπόν, αγνόησες και μάλιστα επιδεικτικά την παραπάνω προειδοποίηση, πάει να πει πως τα θέλει ο κώλος σου, γι' αυτό έλα να τα ακούσεις τώρα! (Φόρα και το κράνος σου για καλό και κακό!)

Βαριέμαι! Βαριέμαι οικτρά! Θέλω να βγω και όλοι έχουν φύγει και έχουν πάει στα καρναβάλια και εγώ έχω μείνει εδώ να κοιτάζω τους τέσσερις τοίχους. Θέλω κι εγώ να πάω στο καρναβάλι, να ξενυχτήσω, να πιω, να χορέψω, να, να, να... Θέλω να μη νιώθω λες και είμαι 1800 ετών... Δεν την παλεύω άλλο αυτή την κατάσταση.. κάτι πρέπει να κάνω. 

Βασικά, δεν περίμενα ότι θα νοσταλγήσω τόσο νωρίς τη φοιτητική ζωή (huh?), παρόλο που έχω τουλάχιστον τρία χρόνια να νιώσω φοιτήτρια (από τότε που άρχισα να δουλεύω δηλαδή). 

Άλλα ντ' άλλα της Παρασκευής το γάλα.

Ναι, δεν την παλεύω, το ξέρω (κάτι είναι και αυτό!)

Πρέπει (πόσο πολύ τα σιχαίνομαι τα πρέπει!) να ψάξω να βρω και τι θα βάλω στην ορκομωσία και βαριέμαιιιιιιιιιι! Θέλω κάτι λιτό και κομψό. Δεν θέλω να είμαι λες και πήγα στα μπουζούκια και επί τη ευκαιρία, επειδή με έβγαλε ο δρόμος, πέρασα να πάρω και το πτυχίο. (Κυρίες μου περιμένω ιδέες, ε!)

Έχω ήδη δυο outfits στο μυαλό μου, αλλά αυτή η εποχή είναι "μεταβατική" και σιγά μην βρω αυτά που σκέφτομαι. Βάλε ότι είμαι και στραβόξυλο και άμα κάτι δεν μου κάθεται ακριβώς, δεν παίζει να το πάρω, ε τότε καταλαβαίνεις τι τραγωδία έχει να παιχτεί. Στην τελική, θα πάω με το τζιν (ο λέτσος!).

Αααα... και έχω και να κλείσω και κάτι, κάπου, για μετά την ορκομωσία. Ολόκληρο πτυχίο, να μην κεράσω? Ντροπή!

Εννοείται πως από αυτά, δεν έχω κάνει τίποτα ακόμα. Σου είπα: βα-ριέ-μαι!

Επίσης, στα σκαριά είναι και το δίπλωμα που πρέπει να βγάλω επιτέλους (μην με κοιτάς έτσι, το ξέρω ότι είμαι μεγάλη και έπρεπε ήδη να το έχω βγάλει). Νταξ, βασικά νομίζω ότι το'χω... είχα κάνει μια φορά "μάθημα" οδήγησης με το εκπαιδευτικό αυτοκίνητο ενός οικογενειακού φίλου και τα πήγα καλά. Και για να μη λες, οδήγησα στην Αθήνα, από Περιστέρι μέχρι Κερατσίνι μέσω Σχιστού, 3 το μεσημέρι που γινόταν της μουρλής από κίνηση. 

Πάντως, αν είναι να οδηγάω/ συμπεριφέρομαι σαν μερικές καρακαηδόνες που ανάθεμα και αν ξέρουν τι τους γίνεται, καλύτερα να μην το πάρω ποτέ. Ένας φίλος μου μου τραγουδάει το γνωστό "Ο χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά" όταν του λέω για το δίπλωμα, αλλά σε πάω στοίχημα ότι θα οδηγάω καλύτερα από αυτόν! (καλά, το ξέσκισα λίγο :Ρ)

Και μιας και αναφέρθηκα στον εν λόγω κύριο.. ας κάνω μια μικρή παρένθεση.

Αρχή παρένθεσης:

[Να σου πω..τι θα γίνει πουλάκι μου? Μου' χεις πρήξει τον έρωτα με αυτόν τον ρημαδοκαφέ. Θα τον πιούμε επιτέλους? Και από τη Βραζιλία να τον έφερναν, θα είχε έρθει. Μια, δυο, τρεις, όλο πόρτα τρώω.. πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί. Νταξ, καταλαβαίνω ότι έχεις τρεχάματα, άλλα μη μου λες παπαροδικαιολογίες που δεν στέκουν, γιατί χαζή δεν είμαι.

Κυρίως, μην πας να μου τα μπαλώσεις μετά, γιατί το κάνεις με ηλίθιο τρόπο, καταφέρνοντας έτσι αφενός να με κάνεις έξαλλη, αφετέρου να μου χαλάς την εικόνα που έχω φτιάξει για σένα (πωωω νεύρα!!) Το ξέρω ότι στα έχω πει και κατ' ιδίαν, αλλά στα γράφω κι εδώ μπας και τα εμπεδώσεις, ούτως ώστε να αποφύγουμε τέτοιου είδους βλαμμένες συμπεριφορές στο μέλλον. Μεταξύ μας μιλάμε και ελπίζω να ξηγηθήκαμε.]

Τέλος παρένθεσης.

Είναι και το άλλο.. βέεεβαια! Αυτό ξέχασα να στο πω! Τις προάλλες λογοδόθηκε ο αδερφός του φαντάρου (μου?) και όλοι μου λένε "Και στα δικά σας με το καλό!".

Πρόσεξε... όχι "στα δικά ΣΟΥ", αλλά "στα δικά ΣΑΣ". Αυτοί εύχονται και περιμένουν δαχτυλίδια, αρραβώνες και πανηγύρια και το χειρότερο είναι ότι το έχουν και σίγουρο. Πού να' ξεραν ότι εμείς βάζουμε άνω τελείες... Έτσι και χωρίσουμε τελικά, εκεί να δεις τι έχει να γίνει. Προβλέπω λιποθυμίες και  πολλαπλά εγκεφαλικά. Ε ρε γλέντια λέμε..

Ουφ! 

Τα είπα (νομίζω) και ξαλάφρωσα (λέμε τώρα!)

Χμμμμμμμ....

Είναι μερικές μέρες τώρα, που έχω πέσει σε βαθιά σκέψη. Και για όλα αυτά φτάιει η τρελοdreamer με τις προσκλήσεις της για παιχνίδι. 

Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά είπα να κάνω την, αλλά δεν ήθελα να την κακοκαρδίσω (συμπάθειες είναι αυτές!) και να' μαι εδώ λοιπόν, να ξεμπροστιάζομαι μόνη μου! :Ρ

Καθίστε αναπαυτικά και κρατήστε σημειώσεις! (ποιός ξέρει... ίσως κάποτε να σας φανούν χρήσιμες! χεχεχε (μοχθηρό γελάκι) :Ρ) Πάμε λοιπόν:

Νο1) Έχω ένα περίεργο συνήθειο να κοιτάζω τις πινακίδες των αυτοκινήτων και να μαντεύω -στο περίπου πάντα- την προέλευση τους. Όσο και να το έχω σκεφτεί, δεν ξέρω πως ή ποιος μου το κόλλησε αυτό το κουλό. Εγώ πάντως το κάνω εδώ και χρόνια και μάλλον δεν θα το κόψω ποτέ. 

(Είμαι σοβαρά γιατρέ μου?)

Νο2) Όταν ήμουν μικρή, σπάνια έπαιζα με κούκλες. Το αγαπημένο μου παιχνίδι θυμάμαι, ήταν ένα του αδερφού μου, που περιείχε κάποια μεταλλικά μέρη, βίδες, παξιμάδια και ειδικά κατσαβίδια. Ακολουθώντας κάθε φορά διαφορετικές οδηγίες, έφτιαχνες και διαφορετικό αεροπλανάκι. Η χαρά μου ήταν να κάθομαι να το φτιάχνω, να το τελειώνω και μετά να το "λύνω" και να αρχίζω πάλι από την αρχή. Και επειδή έφαγα φλασιά τώρα, έκατσα και βρήκα και το site της εταιρίας! Ιδού!

Νο3) Είμαι αθεράπευτα σοκολατολάτρης. Μπορώ αποκλειστικά να τρέφομαι με σοκολάτα. Αν με βάλεις να διαλέξω ανάμεσα σε ένα πιάτο φαγητό και σε κάτι με σοκολάτα, σαφώς και αδιαμφισβήτητα θα διαλέξω το δεύτερο! Αυτός που εμπνεύστηκε το σλόγκαν της ΙΟΝ "η πρώτη σου αγάπη και παντοτινή" κάτι ήξερε!

Νο4) Κάθε φορά περιμένω πως και πως το Πάσχα για ένα και μόνο λόγο: για να πάρω σοκολατένιο λαγό και να του φάω τα αυτιά. Ο υπόλοιπος με αφήνει παγερά αδιάφορη, εγώ μόνο τα αυτιά του θέλω! Ειδικά εκεί στο πρώτο "κρακ" που σπάει η σοκολάτα, ηδονή! :Ρ

Νο5) Κάπου στην ηλικία του Γυμνασίου - Λυκείου, έβλεπα πολύ ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Λατρεία μεγάλη μιλάμε. Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Champions League? Οτιδήποτε και να ήταν αυτό, εγώ απίκο στην τηλεόραση κάθε φορά που είχε αγώνα. Τώρα πια, μόνο κανένα ντέρμπι και αυτό με το ζόρι.

Νο6) Δεν έχω καπνίσει ποτέ. Ούτε καν για δοκιμή. Σε όσους λέω πως δεν έχω βάλει ποτέ τσιγάρο στο στόμα μου, με κοιτάνε με δυσπιστία και λένε "Αποκλείεται!". Λες και είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις στη ζωή σου. Σιχτίρια!

Νο7) Λατρεύω να χορεύω. Είναι κάτι που μου βγαίνει φυσικά και αβίαστα και με απελευθερώνει. Όποιος με βλέπει για πρώτη φορά να χορεύω, μένει άναυδος. Και είναι φυσικό, γιατί γενικά όταν γνωρίζω κάποιον είμαι σχετικά σοβαρή και όταν χορεύω, κοπανιέμαι κανονικά. Φαντάσου την έκπληξη δηλαδή! :Ρ Δεν μου φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά "το έχω"! :Ρ

Αυτάαααα!

Θα προσκαλέσω τώρα τη Sweety, την Athens Girl, την Coula (κάπου είδα ότι ήθελε να παίξει), τη Φούλη, το marco, και το γνωστό άγνωστο. Για τους υπόλοιπους είναι προαιρετικό, αλλά για τον τελευταίο είναι πέρα για πέρα υποχρεωτικό! (Έτσι, για να μάθεις! :Ρ) Εννοείται ότι μπορεί να παίξει και όποιος άλλος θέλει!

Α! Και που είστε... Καλό μήναααααααα!!!!! Καλή εποχή!! Επιτέλους Άνοιξη!  :))))

(Αρχή γκρίνιας: στα χαρτιά, γιατί έχουμε ψοφήσει από το κρύο. Τέλος γκρίνιας!:Ρ)