Η Οδύσσεια ενός μπάνιου!

Και όταν λέμε "μπάνιο", δεν εννοούμε ούτε το δωμάτιο-χώρο, ούτε το μπάνιο στη μπανιέρα, αλλά μπάνιο στη θάλασσα και μάλιστα το πρώτο για το φετινό καλοκαίρι.

ΝΑΙ, πήγα επιτέλους θάλασσα!

Τώρα θα μου πεις προς τι ο τόσος ενθουσιασμός και θα έχεις και δίκιο. So, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, για να καταλάβεις και εσύ (ναι βρε... εσύ που διαβάζεις, μην κοιτάζεις δεξιά και αριστερά, εσένα λέω) περί τίνος πρόκειται.

Αρχικά να πούμε ότι η Λόλα λατρεύει τις βόλτες και τη θάλασσα, αλλά για να ξεκουνήσει από το σπίτι θέλει μεγάλη προσπάθεια. Και αυτό γιατί βαριέται την όλη διαδικασία μέχρι να βγει από το σπίτι. Αν βγει όμως, λες αμάν να την μαζέψεις! Έπειτα, όταν η Λόλα κανονίσει να κάνει κάτι -οτιδήποτε- όλο και κάτι ή κάποιος θα βρεθεί να της το χαλάσει και να της τη σπάσει, με αποτέλεσμα να σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που το κανόνισε. Και αυτή τη φορά η Λόλα είχε λυσσάξει (κράτα το αυτό) να πάει θάλασσα την Κυριακή, ο κόσμος να γύριζε ανάποδα.

Έχοντας αυτά ως δεδομένα, προχωράμε στο παρασύνθημα.

Σάββατο βράδυ. Σπίτι μετά τη δουλειά. Χαλαρώνουμε με το αμόρε και συζητάμε-διαπραγματευόμαστε την ώρα που θα ξυπνήσουμε (διότι η Λόλα αγαπάει τον ύπνο πάρα πολύ, άρα η ώρα αφύπνισης είναι αδιαμφισβήτητα θέμα προς διαπραγμάτευση). Παρ' ελπίδα, συμφωνούμε χωρίς πολλά πολλά και υπόσχομαι να ξυπνήσω στην ώρα μου, χωρίς πολλά ντράβαλα (γιατί έχουμε και τέτοια!) Αφήνω το αμόρε να χαζεύει στον υπολογιστή και εγώ αρχίζω Α.Ε.Τ. (Αποστολή Εξαφάνισης Τριχοφυίας): ξυραφάκια, αποτριχωτικές μηχανές κτλ. Αφού λοιπόν, έχω αποκτήσει δέρμα το οποίο μπορεί να κυκλοφορήσει σε παραλία, πέφτουμε για ύπνο.

Και ξημερώνει ο Θεός τη μέρα: Κυριακή. Το αμόρε ξυπνάει, ως συνήθως, πριν από μένα. Όταν φτάνει η συμφωνημένη ώρα, έρχεται να με ξυπνήσει. Ανοίγει τον υπολογιστή και κάνει το μοιραίο λάθος: "τσικ, τσικ, τσικ, τσικ" (κλικάρισμα ποντικιού). Τι το' θελε ο έρμος; Άσε με βρε χριστιανέ μου να συνδεθώ με το περιβάλλον γυρω μου πρώτα και μη με μπριζώνεις πρωινιάτικα! 

Ακούει καναδυό "γαλλικά", τα παίρνει κρανίο... για να μην τα πολυλογώ, έγινε λιγάκι της Παλαιστίνης, αλλά τα ξαναβρήκαμε άμεσα. Είπαμε: είχα λυσσάξει να πάω θάλασσα.

Ντυνόμαστε, μαζεύουμε πετσετικά και αντηλιακά, κάνουμε καφεδάκια, βγαίνουμε από το σπίτι και εκεί τρώω το πρώτο ξενέρωμα: ενώ όοοοοοολη τη βδομάδα μας είχε ψήσει κυριολεκτικά και είχε τέτοιο ήλιο που για να κυκλοφορήσεις ήθελες μάσκα ηλεκτροκόλλησης, τώρα ο ουρανός είχε ένα γκριζωπό χρώμα, απόχρωσης "να-βρέξω-ή-να-μη-βρέξω". Η θερμοκρασία ευτυχώς ήταν καλή, αλλά όχι σαν των προηγούμεων ημερών. Σκέφτομαι "Κοίτα να δεις ο κωλόκαιρος, σήμερα περίμενε να χαλάσει, που αποφάσισα να πάω εγώ θάλασσα. Γκρρρρρρρ". Δε μιλάω όμως, γιατί θα αρχίσει το αμόρε να λέει πως γκρινιάζω πάλι και δε θέλω να του τη σπάσω κι αυτουνού.

Μπαίνω στο αμάξι με μισή καρδιά και ξεκινάμε. Στο δρόμο σαν κάτι να αρχίζει να μου φτιάχνει τη διάθεση. Θες η μουσική που ήταν καλοκαιρινή, θες το ότι άρχισα να αυθυποβάλλομαι (εγώ θα περάσω καλά, που ο κόσμος να κάνει τούμπα), θες το ότι σκεφτόμουνα οτι θα ξαπλωθώ στην άμμο και θα χαλαρώσω έστω και για λίγο, να το το χαμόγελο! Χαλαρώνει που λες η δικιά σου και πάνω που απολαμβάνει τη διαδρομή.... τσούπ! βλέπει μπροστά της μια ουρά από αυτοκίνητα ναααααααααααα! με το συμπάθειο. "Αααααααα.... δεν θα τα πάμε καλάαααααααα..."σκέφτομαι. Τσούκου-τσούκου-τσούκου, το φάγαμε το τεταρτάκι-εικοσαλεπτάκι στην κίνηση και αυτό γιατί κάνανε κάτι έργα, οι δύο λωρίδες του δρόμου γίνανε μια και περνούσαν εναλλάξ τα αυτοκίνητα. Ευτυχώς δεν καθυστερήσαμε πολύ...(σχετικό είναι αυτό).

Συνεχίζουμε τη διαδρομή και αποφασίζουμε, on the road, να σταματήσουμε σε μια παραλία λίγα χιλιόμετρα πριν από αυτή που είχαμε αρχικά επιλέξει. Φτάνουμε στην παραλία, ο δρόμος πήχτρα δεξιά και αριστερά από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, οπότε καταλαβαίνεις ότι θα φτύναμε αίμα να βρούμε  να παρκάρουμε. Μπαίνουμε σε μια αλάνα και -αν είναι δυνατόν!- βρίσκουμε αμέσως πάρκιν. Εννοείται ότι έχω κουφαθεί με την κωλοφαρδία μας και σκέφτομαι πως όλα τα πρωινά στραβά, απλά έτυχαν και το δικό μου μυαλό τα μεγαλοποιεί. 

Κατεβαίνουμε από το αμάξι, φορτωνόμαστε την τσάντα με τα πετσετο-αντηλιακά και κατευθυνόμαστε προς την παραλία. Με το που πατάω άμμο, στη μύτη μου φτάνει μια απαίσια μυρωδιά. Λέω του αμόρε
"Μου βρωμάει κάτι... το μυρίζεις κι εσύ ή είναι η ιδέα μου;"

"Όχι, κι εγώ το μυρίζω" μου λέει.

"Τι βρωμάει έτσι;" ρωτάω και όπως κάνω να κοιτάξω γύρω να βρω από που προέρχεται όλο αυτό το "άρωμα", βλέπω πίσω μου ένα ποτάμι μεσα στη μπίχλα και στο βούρκο, να βρωμάει και να ζέχνει. Το hot spot βέβαια, ήταν ότι αυτό το ποτάμι έβγαινε στη θάλασσα, δίπλα ακριβώς από την παραλία που έκαναν μπάνιο οι άνθρωποι. Αηδία!! Το τραγικό της υπόθεσης ήταν ότι οι περισσότεροι λουόμενοι ήταν οικογενειάρχες με τα παιδιά τους. Έλεος! Μπαίνει το κοριτσάκι στη θάλασσα και βγαίνει σαν την Άριελ τη γοργόνα-στην καλύτερη  ή σαν τη Μέδουσα-στη χειρότερη.

Ξενερωμένοι και αηδιασμένοι εμφανώς και οι δυο μας, ξανα-ματα-μπαίνουμε στο αμάξι, με προορισμό την αρχική παραλία που είχαμε αποφασίσει. Βγαίνοντας από την αλάνα, ακούω το λάστιχο να ζορίζεται, όπως επίσης και τους ήχους της τριβής, αλλά δε δίνω σημασία καθώς το χώμα είναι λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια της ασφάλτου. Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας και μετά από κανένα δεκάλεπτο, φτάνουμε στην παραλία. Καθώς ψάχνουμε να παρκάρουμε, αυτή τη φορά όχι σε αλάνες και αηδίες, αλλά σε πάρκιν κανονικό, βλέπω ένα μπαμπά να δείχνει στο μπόμπιρά του, το αμάξι του αμόρε, στο οποίο και επιβαίνουμε. Σκέφτομαι (ξανά) : "Καλά, αυτός τώρα τι του δείχνει του μικρού;"

Πλησιάζοντας λοιπόν, ακούω το μπαμπά να λέει :
"Φίλε, έπαθες λάστιχο."

"Όχι ρε πούστη! Πωωωωωωωωω... πλάκα κάνεις!!!!!" και ναι... αυτή είμαι εγώ, που επιτέλους δεν μπορώ να πιστέψω στη γκαντεμιά που με δέρνει σήμερα, πριν ακόμα σηκωθώ από το κρεβάτι. 

Info - Flash back: Κάμποσο καιρό πριν, πηγαίνοντας στο γάμο φίλης και ενώ έχουμε ήδη αργήσει, παθαίνουμε λάστιχο στον ίδιο δρόμο.

Τραγική ειρωνία: στη διαδρομή ασυναίσθητα είχα αναρωτήθει (από μέσα μου βέβαια) αν η ρεζέρβα είναι καλά φουσκωμένη, και μετά θυμήθηκα το περιστατικό της μέρας του γάμου. Τι το' θελα η ρουφιάνα;;; Αφού το ξέρω: πολλές φορές αν σκεφτώ ή πω κάτι, καλό ή κακό, αυτό γίνεται.

Ξεσκονίζω λίγο τα "γαλλικά" μου, αλλά αποφασίζω να το πάρω στην πλάκα, αφενός να μην ξενερώσω το αμόρε με τη γκρίνια μου, λες και δεν του έφτανε που έπρεπε να αλλάξει λάστιχο μόνος του, μέσα στη ντάλα του ήλιου (γιατί μέσα σ'όλα αυτά, στο μεταξύ έβγαλε ΚΑΙ ήλιο),

αφετέρου να μη με βγάλει στην τρέλα και να ευχαριστηθώ τη συνέχεια, όσο μπορώ τουλάχιστον.

Ο Μπομπ ο Μάστορας  Το αμόρε έχει λουστεί στον ιδρώτα, αλλά έχει περάσει τη ρεζέρβα με επιτυχία. Παρκάρουμε κανονικά, ξαναπαίρνουμε τα πετσετο-αντηλιακά και πάμε προς την παραλία. Λέω "Οκ... όλα τα κακά της μοίρας μας συνέβησαν, αλλά τώρα είμαστε στην παραλία, τι μπορεί να πάει στραβα;" Χαχαχαχαχα... αυτό είναι το σύμπαν που γελάει μαζί μου, φίλτατε αναγνώστη.Γιατί, φτάνοντας στο μοναδικό μέρος της παραλίας που δεν έχει ξαπλώστρες και μπορείς να απλώσεις την πετσετούλα και την κορμάρα σου ελεύθερα, ακούω στη διαπασών σκυλοτράγουδα! "Και έλα, και δώσ'του και όλα τα μωρά στην πίστα" κατάσταση. 

Τώρα ξέρω... αρνείσαι να το πιστέψεις και σκέφτεσαι ότι σε δουλεύω και χοντρά μάλιστα. Αυτό έλεγα και εγώ στον εαυτό μου... ότι το σουρεαλιστικό αυτό άκουσμα είναι αποτέλεσμα των προηγούμενων γεγονότων. Αλλά όοοοοοοοοοοχι... τρεις σκηνές, ένα σκέπαστρο και δύο επαγγελματικά ηχεία (από αυτά που έχουν στα clubs, "πες-με-και-ντουλάπα") και μια παρέα γύρω στα δέκα άτομα. Συν το ότι έιχαν και μικρόφωνο και τραγουδούσαν, ΕΥΤΥΧΩΣ μόνο καναδυό στίχους αραιά και που.

Επειδή άλλες αντοχές δεν είχα(με), ώστε να φύγουμε να πάμε αλλού, απλώσαμε τις πετσετούλες μας λίγο παραδίπλα και αποφασίσουμε να αγνοήσουμε την ηχορρύπανση.

Μετά από όλα αυτά, παραδόθηκα στην αγκαλιά του Ποσειδώνα με μεγάλη ανακούφιση, εγκαινιάζοντας τo φετινό καλοκαίρι. Η θάλασσα ήταν όπως πάντα υπέροχη, ο ήλιος λαμπερός αλλά όχι να τσουρουφλίζει. Με την άμμο είχα ένα θεματάκι, αλλά το ξεπέρασα. Τόσα έπαθα σε μια μέρα, η άμμος φάνταζε πταίσμα μπροστά στα υπόλοιπα. Βουτήξαμε δις, στεγνώσαμε -πάλι- δις, απλωθήκαμε στον ήλιο σαν αστερίες και διώξαμε μακρυά, έστω και για λίγο, όλα τις αγχωτικές σκέψεις της καθημερινότητας μας. Δεν ξέρω για το αμόρε, εγώ πάντως πέρασα καλά και χαλάρωσα αρκετά,  παρόλα αυτά. Φύγαμε σχετικά νωρίς, για να μη βρούμε κίνηση και ευτυχώς το απογευματινό μποτιλιάρισμα στο σημείο των έργων, ήταν ελάχιστο.

"Κοίτα να δεις, που όλα αυτά γίνανε για να έχω να γράψω κάτι στο μπλογκ. Δεν εξηγείται αλλιώς", λέω στο αμόρε, φτάνοντας στο σπίτι και βάζουμε και οι δυο τα γέλια!

Συμπέρασμα #1: Όταν κανονίζεις κάτι που το θες πολύ, όλο και κάτι θα βρεθεί να στο καταστρέψει. Άλλα στο χέρι σου είναι να μεταβάλλεις τις συνθήκες υπέρ σου, ώστε πάλι να περάσεις καλά.

Συμπέρασμα #2: Θέλω να μαυρίσω και να μείνω έτσι ΠΑΝΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ...!!!!!