Εξεταστικές, Πανελλήνιες και συναφή μπαρμπούτσαλα....

Λίγο πριν την έναρξη της δικής μου (αλλά και τόσων άλλων κακόμοιρων φοιτητών) εξεταστικής και εν μέσω Πανελληνίων, σκεφτόμουνα αυτό το θέμα...

Μα πραγματικά υπάρχει λόγος για όλη αυτή τη διαδικασία;

Υποτίθεται -και το τονίζω, υποτίθεται- ότι εξεταζόμαστε έτσι ώστε να διαπιστωθεί αν έχουμε κατανοήσει την ύλη... Τρίχες.

Εγώ τις όσες φορές έχω δώσει μάθημα, την επόμενη κιόλας στιγμή της εξόδου μου από την εκάστοτε αίθουσα ή αμφιθέατρο, έχω ξεχάσει ως δια μαγείας τα πάντα. Όσο για το τι θυμάμαι ουσιαστικά από τα τόσα χρόνια σχολείου-σπουδών (και πιστέψτε με, είναι σχεδόν όλη μου η ζωή, είμαι μικρή ακόμα γι'αυτό :Ρ) είναι το αστρονομικό ποσοστό του 10, άαααααντε 20% με το ζόρι. 

Δηλαδή, γιατί τόσος ντόρος στην τελική, για κάτι που δεν προσφέρει ουσιαστικά τίποτα; Αυτό ποτέ μου δεν μπόρεσα να το καταλάβω.

Επίσης κάτι που μου τη δίνει ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ όμως, είναι το καρότο της φοιτητικής ζωής στους υποψηφίους των Πανελληνίων. Έχω να δηλώσω πως είναι η μεγαλύτερη μούφα όλων των εποχών. Και τι "θα κουραστείς ένα χρόνο και σε όλη σου τη φοιτητική ζωή θα κάθεσαι", τι "σαν τη φοιτητική ζωή δεν έχει" κτλ έχω ακούσει πριν δώσω Πανελλήνιες, δε λέγεται.

Και ψάρωνα και εγώ το κακόμοιρο και χαιρόμουνα... Αφού είχα φτάσει να δηλώνω στη μάνα μου "Εγώ μόλις περάσω, θα πηγαίνω στο πανεπιστήμιο μόνο στις εξεταστικές!"

και η κακομοίρα η μάνα μου να τραβάει τα μαλλιά της!!! (Εδώ να σημειώσω πως κανείς ποτέ δεν με πίεσε να διαβάσω ή να σπουδάσω, είχα την επιθυμία-μαζοχισμό απο μόνη μου.)

Αλλά ως γνωστόν, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος εκεί πάνω γελάει, η τύχη μου (η ποια;;;;; )  με ρίχνει σε ένα τμήμα με τόση εργαστηριακή δουλειά, που δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι μπορεί να υπάρχει. Ένα μόνο θα σας πω: επί ένα ολόκληρο εξάμηνο το σπίτι μου με έβλεπε μόνο για ύπνο και για μπάνιο. Την υπόλοιπη μέρα την έβγαζα στα εργαστήρια της σχολής. (ευτυχώς το πέρασα με την πρώτη το μάθημα, αλλιώς θα είχα βγάλει ρίζες στα εργαστήρια). Αυτό βέβαια ήταν το αποκορύφωμα, χωρίς να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα εξάμηνα δεν καθόμουνα εκεί μέσα τουλάχιστον 3 ώρες ημερησίως.

Θέλω να πω, ότι καλά όοοοοοολα αυτά τα παραμυθάκια που σας τσαμπουνάνε για να σας πείσουνε(;;;;) να διαβάσετε, αλλά αγαπητοί μου υποψήφιοι Πανελληνίων ρωτήστε και κανένα φοιτητή να σας δώσει και μια δόση πραγματικότητας, να μην προσγειωθείτε απότομα -ωσάν την υποφαινόμενη- στο reality των ελληνικών πανεπιστημίων. Γιατί το "γκντούπ" της πρόσκρουσης πολλές φορές είναι πολύ επώδυνο.

Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες για το συγκεκριμένο θέμα, όπως και για αυτό της αξίας των πτυχίων, αλλά επειδή είναι η πρώτη ανάρτηση λέω να σταματήσω κάπου εδώ.

Η ερώτηση λοιπόν για σήμερα είναι : "Εγώ (η Λόλα καλέ!!) πότε θα πάρω πτυχίο;;;;;"

Σας φιλώ!!!

Υ.Γ.: επειδή σαν πολύ να σας πήρα από τα μούτρα, πάμε να κάνω και ακόμα μια αναρτησούλα, πιο ανάλαφρη!! ;)