Time goes by so.. quickly!

Τον τελευταίο καιρό, έχω ένα "θέμα" με τον χρόνο. Και συγκεκριμένα με τον χρόνο που περνάει. 

Το συνειδητοποίησα ένα ζεστό βραδάκι κάπου στα μέσα του Ιούλη. Αφορμή στάθηκε η σκέψη μου ότι όπου να' ναι τελειώνει και το φετινό καλοκαίρι. Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή. Το λατρεύω. Αν μπορούσα να πάω σε ένα υπαρκτό μέρος που να είναι όλο το χρόνο καλοκαίρι, θα το έκανα.

Ναι.. τα'χω βάλει με το χρόνο. Μου τη δίνει που πέρναει τόσο γρήγορα, χωρίς καν να το καταλάβεις. Θυμώνω που θέλω να κάνω τόσα πράγματα, αλλά πάντα αυτός ο αλήτης τρέχει πριν από μένα και δεν τον προλαβαίνω. 

Αρχικά, με εκνευρίζει που το καλοκαίρι τελειώνει πάντα τόσο νωρίς (και ας έχουμε εδώ καλοκαίρι μέχρι τα μέσα σχεδόν του Οκτώβρη). 

Έπειτα μου τη δίνει το γεγονός ότι είμαστε με το αμόρε σχεδόν 3 χρόνια μαζί και δεν έχουμε καταφέρει να πάμε μια φορά διακοπές (πάντα κάτι προέκυπτε). 

Μου τη δίνει επίσης που όλες οι φίλες μου αρχίζουν και παντρεύονται, αρραβωνιάζονται, γεννάνε κτλ. Για να εξηγούμαι: δεν ζηλεύω (με την έννοια ότι θέλω κι εγώ κάτι τέτοιο. Άλλωστε, ένας γάμος δεν περιλαμβάνεται στα σχέδια μου, για την επόμενη πενταετία - τουλάχιστον). Αλλά εκνευρίζομαι που τις βλέπω να μπαίνουν σε μια άλλη φάση της ζωής τους (αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν αλλάζει και τίποτα ουσιαστικό ούτε στις μεταξύ μας σχέσεις, ούτε στην καθημερινότητα μας), γιατί αυτό για μένα σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: μεγαλώνεις. 

Δε θέλω να μεγαλώσω, ρε γαμώτο! Δεν προλαβαίνω! Δεν έχω κάνει ακόμα όλα αυτά που θα ήθελα να κάνω. Βλέποντας τα πάντα να προχωράνε προς τα μπρος, η επιθυμία μου να στυλώσω τα πόδια και να μην κουνήσω από εκεί που είμαι, γίνεται ακατανίκητη. Μπορεί να ακούγεται ήλιθιο, χαζό, αστείο ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αλλά στα 24 μου χρόνια νιώθω ακόμα παιδί. Ότι έχω άπλετο χρόνο μπροστά μου να κάνω ό,τι θέλω με όλη την άνεση μου και ότι ο χρόνος μπορεί να περιμένει. Κι εκεί λοιπόν, που παίζω αμέριμνη με τα παιχνίδια μου, σκεφτόμενη ότι "οκ, δεν βιαζόμαστε, καλά είμαστε", χράπ! έρχονται τα γεγονότα και μου τραβάνε το χαλάκι κάτω από τα πόδια και πάρ'την κάτω τη δικιά σου! Και δυστυχώς, η τούμπα ήταν καλή και πόνεσε πολύ!

Ναι, το παραδέχομαι.. δεν είχα καταλάβει πως ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα, μέχρι που μου ήρθε κατακούτελα η κεραμίδα από την αλλαγή level στη ζωή των φίλων μου. Έφαγα μεγάλη φρίκη και ακόμα αδυνατώ να το χωνέψω. Το ξέρω ότι ίσως ακούγομαι παράλογη, αλλά πραγματικά δεν ξέρω το λόγο που με τρομοκρατεί τόσο πολύ το πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι το γεγονός της "γήρανσης" που με τρομάζει, καμία σχέση. Με αυτό έχω ήδη συμφιλιωθεί (όταν κάνω ανάρτηση φρικαρισμένη για την πρώτη ρυτίδα που εμφανίστηκε, να θυμηθείτε να με στείλετε εδώ!) Αυτό που με φοβίζει είναι ότι ίσως ποτέ δεν θα καταφέρω να κάνω όλα αυτά που ονειρεύομαι και σκέφτομαι, γιατί πάντα ο χρόνος θα με προσπερνάει και θα με αφήνει πίσω. 

Μακάρι να υπήρχε κάτι να μπορούσα να ρυθμίζω το χρόνο όπως εγώ γουστάρω: 

Καλοκαίρι, διακοπές, όμορφες στιγμές: slow motion.

Εξεταστική, δουλειά, γκρίνιες: fast forward. 

Ωραία δεν θα ήταν?

Μήπως, λέω εγώ τωρα, μήπως έχετε υπόψιν σας κανένα τέτοιο gadgetακι? Κάτι σε χαλινάρι χρόνου ίσως?

***Η εικόνα είναι παρμένη από εδώ.