Αχμ...

Εεεε.. γεια! Τι κάνετε? Όλοι καλά?
Ναι, δεν κάνουν "πουλάκια" τα μάτια σας. Ναι, στο σωστό μπλογκ είστε. Ναι βρε σας λέω, στο Λολο-μπλογκ είστε! Μπααααααα... δεν με πιστεύετε κιόλας! :Ρ

Ξέρω ότι χάθηκα, αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν είχα διάθεση να γράψω. Συνέβησαν πολλά, πάρα πολλά το τελευταίο διάστημα. Και λέγοντας "τελευταίο διάστημα", εννοούμε από Δεκέμβρη και μετά.

Ζορίστηκα πολύ, καταπιέστηκα. Και πάνω που άρχισα να ηρεμώ, να παίρνω απόφαση πως κάποια πράγματα απλά δεν θα συμβούν ποτέ και άρχισα να τα αφήνω πίσω μου, έγινε μια κίνηση που την ήθελα πάρα πολύ, μια κίνηση που πραγματικά δεν περίμενα ποτέ να γίνει (και τελικά θα ήταν καλύτερα να μην είχε γίνει ποτέ). Αρχικά αιφνιδιάστηκα, η αλήθεια είναι. Έπειτα, αφού πήρα την ικανοποίηση της μεταμέλειας και της αίτησης συγχώρεσης, αποφάσισα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία κυρίως επειδή το ήθελα, αλλά και επειδή γενικά πιστεύω πως οι ευκαιρίες είναι για να δίνονται στους ανθρώπους. Άλλωστα τα λάθη είναι ανθρώπινα, σωστά?
Σωστά! 

Όμως όταν έχεις να κάνεις με τέρμα εγωιστές και τιποτένιους ανθρώπους, μην περιμένεις προκοπή. Κανονικά, θα έπρεπε να έχω ρίξει άκυρο από την αρχή αρχή, πριν μπλέξουμε τόσο πολύ. Αλλά βλέπεις, όταν δεν έχεις να ασχοληθείς με τίποτα αξιόλογο, λες "Γιατί όχι?". Και κάπως έτσι, περνάει ο καιρός, βλέπεις ότι περνάς καλύτερα από όσο φανταζόσουν και κάπου εκεί πατάς τη μπανανόφλουδα. Την οποία μπανανόφλουδα, την έβλεπες μπροστά σου, αλλά την πάτησες γιατί πίστευες πως δεν θα γλιστρήσεις. Σου έχω νέα! Γλιστράει σαν διάολος! Όσο και να προσέξεις, ένα σλάλομ θα το κάνεις. 

Πάνω λοιπόν που περνάς "πιο-τέλεια-δεν-έχει", έρχεται κάτι και σου γκρεμίζει αυτό που ζεις με μια ριπή του ανέμου. Και εκεί πονάς. Και σου σκίζεται η καρδιά, αλλά σφίγγεις τα δόντια και κάνεις αυτό που πρέπει. Που πρέπει, όχι που θες. Το παλεύεις, δεν το σκέφτεσαι και περνάει ο καιρός και ενώ μέσα σου ελπίζεις ότι κάτι θα γίνει, σταδιακά αρχίζεις και το αποβάλλεις. Και τη στιγμή ακριβώς που δεν πρέπει, που έχεις ήδη αρχίσει να αποστασιοποιείσαι, γίνεται αυτή η αναθεματισμένη κίνηση που τόσο πολύ ήθελες και περίμενες. Παίρνεις την ικανοποίηση της μεταμέλειας. Παίρνεις την ικανοποίηση που έριξε τα μούτρα του. Νιώθεις ότι άξιζε την τόση καταπίεση, την τόση εγκράτεια, πως τέλοσπάντων, βγήκες από πάνω και εσύ και η αξιοπρέπειά σου. 

Μόλις λοιπόν πάρεις την ικανοποίηση αυτή, χάνεται όοολη η λογική που σε έκανε κουμάντο τόσο καιρό και λύνεις τα συναισθήματα που κρατούσες δεμένα. Μπράβο! Μόλις έχασες το παιχνίδι. Γιατί αν είχες λίγο μυαλό ή μάλλον, αν συνέχιζες να σκέφτεσαι βάσει λογικής, θα έβλεπες πως όλη αυτή η μεταμέλεια είναι ένα προπέτασμα καπνού. Γιατί, όταν του εγωιστή του πατήσεις τον κάλο, δεν θα το αφήσει να περάσει έτσι. Και εγώ πάτησα ένα μεγάλο κάλο και μάλιστα με 12ποντη γόβα. Κοντά δυο βδομάδες κράτησε το παραπέτασμα. Μετά άρχισε να ξεδιαλύνει το τοπίο. Και μάντεψε, αυτό που αρχίζει να αχνοφαίνεται, δεν σου αρέσει καθόλου. Μα τώρα είναι πια αργά, γιατί εσύ αποφάσισες και έδωσες την ευκαιρία. Δεν μπορείς να την πάρεις πίσω.. Και το καλύτερο από όλα είναι, πως ο άλλος την εκμεταλλεύτηκε όσο καλύτερα μπορούσε, ώστε να σου τρίψει στα μούτρα τη γόβα με την οποία του είχες πατήσει πρωτύτερα τον κάλο. Σ' άρεσε? Όχι ε? Ευκαιρίες δεν ήθελες να δώσεις? Λούσου τα τώρα και σκασμός! 

Και εκεί που αναζητάς ένα γαμημένο closure και τα παίζεις όλα για όλα, έρχεται η απάντηση μέσα από τη σιωπή. Πολλές φορές η σιωπή μπορεί να πει πολλά περισσότερα από ολόκληρες ώρες συζητήσεων. Σ' αυτό λοιπόν το σημείο είναι που καταλαβαίνεις ότι τελικά δεν χρειάζεται να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες σε αυτούς που δεν αξίζουν ούτε καν την πρώτη, που απογοητεύεσαι γιατί περίμενες μεγάλα πράγματα από μικρούς ανθρώπους, που τελοσπάντων συνειδητοποιείς πως για μια ακόμη φορά είσαι τόσο στόκος που, ενώ το πράγμα "φώναζε" από μακριά, συνέχιζες να κάνεις της καρδιάς σου - γιατί αν έκανες του κεφαλιού σου δεν θα φτάναμε ως εδώ. Παίξαμε με τη φωτιά, "αρπάξαμε" λίγο και πιάσαμε το μπουκάλι να τη σβήσουμε. Με τρόμο διαπιστώσαμε, μόλις βρεθήκαμε ανάμεσα στις φλόγες, ότι το μπουκάλι δεν είχε μέσα νερό, αλλά πετρέλαιο. Αλλά τότε ήταν ήδη αργά. Τσουρουφλιστήκαμε καλά καλά, δεν μπορώ να πω. 

Μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό, συνυπολόγισε και διάφορα άλλα θέματα οικονομικής και επαγγελματικής φύσεως και μόλις κατάλαβες που χάθηκε τόσο καιρό το Λολάκι.

Και τώρα που σε ψυχοπλάκωσα... καλωσήρθα πίσω βρε! :Ρ