Σήμερα γάμος γίνεται!

Yeah... I know... 

Έχει περάσει σχεδόν μήνας από τον περιβόητο γάμο και δεν έχω αξιωθεί ακόμα να κάνω ανάρτηση. Βέβαια, δεσμεύτηκα ότι θα την κάνω, αλλά όχι όμως και για το πότε! :P 

Όπως λοιπόν θα καταλάβατε, ήγηκεν η ώρα της γαμο-ανάρτησης (με την καλή έννοια, ε?!) 

Η "εντολή" ήταν ξεκάθαρη : "Σε θέλω εδώ όλη τη βδομάδα του γάμου.. Δεν θα μου έρθεις τις τελευταίες μέρες μόνο. Εντάξει?" Τάδε έφη η παιδική μου φίλη Ρ., η οποία και ήταν φυσικά η νύφη. Και η επιθυμία εκφράστηκε πολύ πριν αποφασιστεί ο γάμος. Μπορούσα να κάνω κι αλλιώς? Όχι βέβαια! 

Άρα όταν αποφασίστηκε η ημερομηνία του γάμου και ενημερώθηκα, κανόνισα τις άδειες μου και στις 10 το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου, πήρα το καράβι και των οματιών μου και ξεκίνησα για τα πάτρια εδάφη. 

Περιττό να αναφέρω ότι οι προσωπικές μου ετοιμασίες για το γάμο ξεκίνησαν ένα μήνα πριν: βρες φόρεμα, παπούτσια, τσάντα, τζίρτζιλα, μίρτζιλα... Δεν έχω χειρότερο από το να πρέπει να ψωνίσω κάτι. Εκτός από αυτό, είχα και περιορισμούς: "Στο γάμο μου δεν θα φορέσεις μαύρο. Τελεία και παύλα!", η άλλη επιθυμία της νύφης, που σε κάθε επίσημη εκδήλωση έχει βαρεθεί να με βλέπει να φοράω μαύρα. Ευτυχώς βρήκα με τη μια το φόρεμα, έτσι ακριβώς όπως το είχα φανταστεί και δεν ταλαιπωρήθηκα πολύ! 

Όταν λοιπόν πιάσαμε Πειραιά, αρχίσανε τα πρώτα ντράβαλα. Ενώ είχαμε φύγει με άκρως καλοκαιρινό καιρό, μόλις πατήσαμε ηπειρωτική Ελλάδα έφαγα την πρώτη φρίκη: κρύο και ψιλόβροχο. Ε όχι! Δεν είχα δεχτεί ότι το καλοκαίρι εξέπνεε (μεταξύ μας ακόμα δεν το έχω δεχτεί) και μου την έσπασε ο κ#λόκαιρος. 

Εν πάσει περιπτώσει, για να μην τα πολυλογώ, οι επόμενες 4 ώρες του ταξιδιού ήταν σχετικά υποφερτές, με εξαίρεση το σημείο του Δομοκού, όπου είχε τόση πολλή ομίχλη που δεν έβλεπες ούτε στα 2 μέτρα. Βάλε ότι ήταν νύχτα, βάλε ότι ψιλόβρεχε και ο δρόμος είχε πιάσει γλίτσα, ε... δεν θες και πολύ να καταλάβεις ότι μέχρι να τελειώσει αυτό το μαρτύριο είχα χάσει 10 χρόνια από τη ζωή μου. 

Η επόμενη ήταν η μέρα που θα στολίζαμε το σπίτι της νύφης. Μαζευόμαστε το απογευματάκι όλες οι φίλες, ξαδέρφες, αδερφές κλπ και πάνω που αρχίζουμε το στόλισμα, αρχίζει πάλι να ψιλοβρέχει. Να σημειώσω εδώ πως τα μόνα κάπως πιο χειμερινά ρούχα που είχα πάρει ήταν ένα μπουφανάκι και τα αθλητικά μου παπούτσια. Όλα τα άλλα ήταν καλοκαιρινά. Και έτσι που έβλεπα τον καιρό, είχα αρχίσει πραγματικά να φρίττω! 

Ευτυχώς (για όλους μας) ο καιρός τις επόμενες μέρες μας έκανε τη χάρη και έφτιαξε. Πήγαμε η τριάδα (η νύφη, η φίλη μας η Ν. και εγώ) και κάναμε και την τελευταία πρόβα του νυφικού. Η επιλογή της φίλης μου πραγματικά με εξέπληξε! Ενώ περίμενα το νυφικό να έχει την Άρτα και τα Γιάννενα πάνω (κρυσταλλάκια, στρασάκια, την πούλια και τον αυγερινό), παραδόξως ήταν πολύ νορμάλ. Της πήγαινε καταπληκτικά! Ήταν πανέμορφη! Η άλλη φίλη μας, η Ν. με το που είδε όλο αυτό το τούλι, τη δαντέλα, τα κρυσταλλάκια κτλ άρχισε να αναστενάζει, να ονειροπολεί και να ρωτάει αν σε 2-3 χρόνια από τώρα θα υπάρχει το τάδε νυφικό για να το φορέσει τη μέρα του γάμου της... δηλαδή έλεος! :Ρ 

Εμένα πάλι, καμία αίσθηση δεν μου κάνανε όλα αυτά... (μήπως έχω πρόβλημα?) 

Οι επόμενες μέρες της εβδομάδας κύλησαν κάπως έτσι: τρέξιμο για διάφορα ψώνια της τελευταίας στιγμής (ήταν και πολλά τα σκασμένα!), πρόβες μακιγιάζ (τη μια ακύρωνε, στην άλλη πήγαινε, 3 διαφορετικές μακιγιέζ άλλαξε μέχρι να βρει μια της προκοπής). Αυτά μέχρι το απόγευμα. Το βραδάκι μόλις έπεφτε ο ήλιος, βουρ στο σπίτι της νύφης για γλέντι (εμείς κι εμείς, όχι πολλά πράγματα) και κατά τις 12 με 1 φορτωνόμασταν στα αυτοκίνητα και πηγαίναμε στο σπίτι του γαμπρού, που βρίσκεται στο διπλανό χωριό. Κάθε βράδυ το διαλύαμε κάπου στις 3. 

Ώσπου φτάνει το βράδυ της Πέμπτης, ο πρόγαμος - που λέμε. Εκεί ήταν και το πρώτο crash test της ψυχραιμίας της φίλης μου. Γενικά, η Ρ. είναι ήρεμος και καλόβολος άνθρωπος, αλλά έτσι και την πιάσει το άγχος της... τρέξε να κρυφτείς! Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε, ένα πράμα! Και όμως! Παρόλο που άργησε να γυρίσει από το κομμωτήριο και οι καλεσμένοι ήδη είχαν αρχίσει να έρχονται και αυτή δεν είχε ετοιμαστεί ακόμη, παρόλο που έμπλεκε το -υπέροχο- φόρεμά της στα -υπέροχα- παπούτσια της όταν χόρευε και το έσκισε μάλιστα σε μερικά σημεία, αυτή ήταν συνεχώς χαμογελαστή και ευδιάθετη, πράγμα που μου έκανε απίστευτη εντύπωση, αλλά το χάρηκα! Μου έφυγε ένα άγχος. (Εγώ βέβαια, σε αντίστοιχη περίπτωση, θα είχα κατεβάσει ό,τι καντήλι υπήρχε σε ακτίνα 100 τετραγωνικών χιλιομέτρων, αλλά τελοσπάντων!) 

Βέβαια, εκείνο το βράδυ, έφαγα τρελό άγχος, διότι έπρεπε να περιποιηθούμε τους καλεσμένους και τρέχαμε σαν τις παλαβές, με τα τακούνια να καρφώνουν στο γκαζόν παρακαλώ, για να προλάβουμε τα πάντα και να μείνει όλος ο κόσμος ευχαριστημένος. Μιλάμε πολύ άγχος όμως! 

Περιττό να αναφέρω πως πολύ σύντομα άλλαξα και παπούτσια, διότι έπρεπε και να χορέψουμε μετά από όλο αυτό το τρεχαλητό... Βέεεεεεεβαια! Οι βλάμισσες της νύφης έπρεπε να χορέψουν. Ένιωθα λες και ήμουνα σε νυφοπάζαρο, στραβομουτσούνιασα πολλές φορές, δυσανασχέτησα άλλες τόσες, αλλά δεν μίλησα. Παιδική μου φίλη είναι, μια φορά την παντρεύω, δεν μπορούσα να γίνω η στριμμένη της υπόθεσης... οπότε και χόρεψα τόσο, όσο δεν έχω χορέψει ποτέ μου σε γάμο. 

Κάποια στιγμή πιο μετά, ήρθε και ο γαμπρός Α. με το δικό του σόι, ως είθισται, και εκεί να δεις πυροτεχνήματα και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές και δεν συμμαζεύεται! Το highlight της βραδιάς όμως, ήταν όταν μια 5μελής "μπάντα" τσιγγάνων ήρθε, άγνωστο από που, και άρχισε να παίζει για το ζευγάρι. Παίξανε 5-6 τραγούδια, κάναμε το χάζι μας, χόρεψαν (οι άλλοι, γιατί εγώ τράβαγα βίντεο. Δεν μπορούσα να μην το απαθανατίσω!), τους χαρτζιλίκωσαν, τους ευχαρίστησαν και τους έστειλαν στο καλό.
Εκεί γνώρισα και έναν ξάδερφο του Α., το Χ., ο οποίος ήταν γκόμενος μιας άσπονδης φίλης μου, πριν 8 χρόνια. Καλό και ευχάριστο παιδί, αλλά κάτι δεν μου "κόλλαγε". Ίσως το γεγονός ότι ξέρω κάποια όχι και τόσο καλά πράγματα γι' αυτόν και το παρελθόν του. Όταν λοιπόν μείναμε λίγοι, κυρίως νεολαία, και μαζευτήκαμε σε ένα τραπέζι, τυχαία καθίσαμε δίπλα. Ένιωθα το βλέμμα του, αλλά δεν έδωσα σημασία... είχα κουραστεί, ήταν και αργά, δεν ήταν του στυλ μου, με λίγα λόγια στην κοσμάρα μου!  Ώσπου πήγε 5 το πρωί και δεήσαμε να φύγουμε επιτέλους και να πάμε για ύπνο. 

Η Παρασκευή υποτίθεται ότι θα ήταν κενή μέρα, μέρα ξεκούρασης. Χα! Η Ρ. έτρεχε από το πρωί για νύχια, φρύδια, μάσκες, περιποιήσεις προσώπου και τα λοιπά χαζά και το απόγευμα είχαμε κανονίσει να πάμε από το κέντρο να φτιάξουμε τη διακόσμηση. Αφού τελειώσαμε με τα της διακόσμησης, έπρεπε να κάνουμε πρόβα και την είσοδο: σε ποιο σημείο του τραγουδιού έπρεπε να μπουν, με τι ρυθμό θα πήγαιναν κτλ. Ο κλήρος για το ρόλο του γαμπρού έπεσε σε μένα και ομολογώ πως κανιβάλισα αρκετά - με κίνδυνο να με διαολοστείλει η Ρ.- αλλά μας έκανα να γελάσουμε πολύ. :Ρ 

Μας πήρε πάλι 12 το βράδυ μέχρι να στολίσουμε τα τελευταία και να κανονίσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες. 

Και ξημερώνει Σάββατο πρωί... Στη 1 έπρεπε να είμαστε με τη Ν. στο κομμωτήριο. Μετά από πολλή ταλαιπωρία (τα καημένα τα μαλλάκια μου) και πολλή -αλλά πολλή όμως- λακ κατέληξα στις 3 και κάτι να έχω ένα κααααααλό χτένισμα. Σφαίρα για το χωριό κατά τις 4:30 και στις 5:30 το αργότερο έπρεπε να είμαστε στο σπίτι της Ρ. για τα καθιερωμένα έθιμα. Σαν φίλες της δεν μπορούσαμε να λείπουμε. Τρώω δυο μπουκιές στα πολύ γρήγορα, ντύνομαι, βάφομαι, ανεβαίνω και στο 12ποντο και καρφί για το σπίτι. Και ενώ υποτίθεται θα την ντύναμε εμείς, πάμε και τη βλέπουμε με το νυφικό. Εν πάσει περιπτώσει, μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές του μακιγιάζ, και η Ρ. μας στέκεται μπροστά μας πιο όμορφη και λαμπερή από ποτέ! Την κοιτούσα και δεν τη χόρταινα! Το ήξερα πως θα γινόταν όμορφη νύφη, αλλά αυτό που έβλεπα ξεπερνούσε τις προσδοκίες μου! 

Στη συνέχεια ήρθε ο φωτογράφος, βγήκαν οι ανάλογες φωτογραφίες, αργότερα ήρθε και ο αδερφός του Α. ο οποίος έφερνε τα νυφικά παπούτσια της Ρ. Βέβαια τα παπούτσια, δεν τα έφερε απλώς... Έπρεπε και να της τα φορέσει.. αμέ! Αλλά για να μπορέσει να μπει το παπούτσι, απαιτούνταν -σύμφωνα με το έθιμο- μαζί με το πόδι να μπει και ένα χαρτονόμισμα, γιατί αλλιώς δεν έμπαινε. Και δώσ' του να βάζει τα ευρώπουλα ο Θ. και δωσ' του η δικιά μας να λέει "Μπα... δεν μπαίνει" και δωσ' του γέλια οι παρευρισκόμενοι και να πειράζουμε το Θ. που έχωνε τα ευρώπουλα στη γόβα της νύφης! 

Αφού έκανε μια αξιοσέβαστη "κατάθεση" στα πόδια της κυριολεκτικά, έφυγε για την εκκλησία. 

Όμως ακόμα και εκείνη τη μέρα, δεν ήταν γραφτό μου να τη ζήσω χαλαρά. Λόγω ενός προβλήματος που προέκυψε με τη διακόσμηση του κέντρου, έπρεπε μόλις φύγει ο γαμπρός από το σπίτι του, να φύγω εγώ με κάποιον άλλο, να πάμε στο σπίτι του γαμπρού, να πάρουμε κάποια πράγματα, να τα πάμε στο κέντρο, να τα κοτσάρουμε και μετά να ξαναγυρίσουμε στην εκκλησία. Με λίγα λόγια, θα έχανα τη μισή τελετή. Οπότε, με το που τελειώνει το έθιμο με τα παπούτσια, αρπάζω τον Δ. και φεύγουμε να ολοκληρώσουμε την "αποστολή" μας. 

Με τον Δ., αν και τον έβλεπα όλη τη βδομάδα, δεν είχα κάτσει ποτέ να μιλήσω μαζί του. Η -από σπόντα- γνωριμία μας ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα γεγονότα του γάμου. Μετρημένο παιδί, κύριος με όλη τη σημασία της λέξης. Εντυπωσιάστηκα! Δεν ήξερα ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα τέτοιοι 

άντρες! Πραγματικά χάρηκα πολύ που τον γνώρισα και πρόσθεσα έναν τέτοιο άνθρωπο στους -εν δυνάμει- φίλους μου. Πρόθυμος να με βοηθήσει, δεν άνοιξε παράθυρα να μη μου χαλάσει η κόμμωση, να παρκάρει μπροστά στην πόρτα του κέντρου για να μην περπατάω μέσα στα χαλίκια... τι να πω..πραγματικός τζέντλεμαν! (Φαντάσου πόσο εντύπωση μου έκανε, που ακόμα και τώρα που τα θυμάμαι, ξανα-εντυπωσιάζομαι! :Ρ) 

Αφού τελειώνουμε το σούρτα φέρτα, φτάνουμε στην εκκλησία, την ώρα ακριβώς που η νύφη πάει προς το γαμπρό. Τα υπόλοιπα από εκεί και πέρα είναι ιστορία: τελετή, χαιρετούρες, μπομπονιέρες. 

Έβγαλα ένα σωρό φωτογραφίες, τις οποίες ακόμα περιμένει η Ρ. να της τις στείλω. 

Μετά θα ακολουθούσε η δεξίωση στο κέντρο. Δεν προλαβαίνουμε να κάτσουμε λίγο στο τραπέζι μας, έρχεται ένας θείος της Ρ. (τον οποίο ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο, πολύ πρήξας) και μας λέει "Σηκωθείτε οι βλάμηδες και οι βλάμισσες να χορέψετε (για να μη βαρεθεί ο κόσμος), μέχρι να έρθει το ζευγάρι". Μου πετάγονται τα μάτια έξω και λέω-του πετάω στα μούτρα "Εγώ δεν κάνω τον καραγκιόζη για κανέναν!" Μα πάλι νυφοπάζαρο? Έλεος δηλαδή! Μετά από παρότρυνση της Ν. ("Το κάνουμε για τη φίλη μας, το ζήτησε η μαμά της, δεν ήταν ιδέα του θείου") λέω "Ας πάει στα κομμάτια!" και σηκώνομαι. 

Τι το' θελα? Όλες αυτές τις μέρες τα πόδια μου είχαν πρηστεί και δεν είχαν καλή εφαρμογή στα πέδιλα, κάτι που όμως προς στιγμήν δεν μου είχε δημιουργήσει πρόβλημα, παρόλο που τα φορούσα ήδη 4 ώρες και έτρεχα πάνω κάτω. Έλα όμως που με το χορό ζορίστηκαν παραπάνω και μόλις έκατσα βλέπω κάτω από τις πατούσες μου από μια φουσκάλα ΝΑ! με το συμπάθιο στην καθεμιά. Τα παίρνω στο κρανίο, βρίζω (το θείο) από μέσα μου, και αλλάζω παπούτσια (πάλι). 

Στο μεταξύ, με το που πάω να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου (είχα νηστική από την προηγούμενη και είχα λυσσάξει), μπαίνουν οι νεόνυμφοι στο κέντρο. Και άντε πάλι από την αρχή φωτογραφίες και βίντεο την είσοδο, το γλυκό (δεν είχαν την κλασσική τούρτα, αλλά ένα βάζο με νουγκατίνα), το μπλουζ. Αφού λοιπόν τελείωσα και με αυτά, έβαλα μια και καλή τη φωτογραφική μου στη θήκη της και έκατσα να φάω επιτέλους, ενώ κάποια ζευγάρια χόρευαν στην πίστα ένα δεύτερο μπλουζ, κάτι το οποίο ήταν επιθυμία του ζευγαριού. Ούσα ασυνόδευτη και αφού δεν μου ζήτησε κανείς να με χορέψει, έκανα το επόμενο καλύτερο πράγμα! :Ρ 

Η υπόλοιπη νύχτα κύλησε πολύ όμορφα, με πολύ χορό (και ας είχα φουσκάλες) και όμορφη διάθεση. Η Ρ. και ο Α. παρ' όλη την κούραση και το άγχος των ημερών δεν έκατσαν στιγμή κάτω. Στο τέλος της βραδιάς, όταν πλέον είχαμε μείνει οι πολύ κοντινοί, κάναμε μεγάλο χαβαλέ και γελάσαμε πολύ. Όταν λοιπόν κουραστήκαμε και η ορχήστρα άρχισε να τα μαζεύει, μαζευτήκαμε όλοι σε ένα τραπέζι. Έχω από τη μια το Θ. (ο οποίος δεν με είχε αφήσει σε χλωρό κλαρί όλη τη βδομάδα, όλο με κορόιδευε και με πείραζε) και από την άλλη το Χ. ο οποίος αρχίζει να μου την πέφτει απροκάλυπτα! Ο_Ο 

Και να λέει ο Χ. "Τι γυναίκα φωτιά είσαι εσύ" και "Τι ματάρες είναι αυτές που έχεις" και ο άλλος ο μπαγλαμάς ο Θ. από δίπλα να τον σιγοντάρει.. μου' ρθε να του σπάσω το κεφάλι! Εγώ το έπαιρνα -και καλά- στην πλάκα, αλλά όταν ο άλλος γύρισε και μου είπε "Πως θα γίνει να πάμε για κανένα καφέ οι δυο μας?" και "Πότε θα ξανάρθεις είπαμε?" εκεί βεβαιώθηκα πως δεν έκανε πλάκα τελικά και πως το αρχικό μου προαίσθημα το βράδυ του πρόγαμου -που ένιωθα ότι με κοίταζε-ήταν σωστό. 

Και σαν να μην έφτανε αυτό η φίλη μου είχε την εξής υπέροχη ιδέα: να χορέψουμε οι εναπομείναντες ξανά το μπλουζ! Τη σκοτώνεις ή όχι? Βιάζομαι να πω ένα "Να χορέψετε, εγώ δεν ξέρω τίποτα!" για να αποφύγω τον Χ., αλλά μου λέει το ξαδερφάκι της Ρ. "Λόλα θες να χορέψουμε μαζί?" Ε, εντάξει λέω, μικρός είναι, του ρίχνω τουλάχιστον 3 χρόνια, δε βαριέσαι... και δέχομαι! Χα! Εκεί που χορεύουμε, γυρίζει ο μικρός και μου λέει "Λόλα, ταιριάζουμε!" "Ορίστε?" σκέφτομαι, αλλά τελικά βάζω τα γέλια και του λέω: "Κ. σου ρίχνω τουλάχιστον 3 χρόνια, οπότε άσ'το!" Ευτυχώς ήρθε η Ρ. και τον πήρε και μου έδωσε τη δική της ντάμα, γιατί ο μικρός με είχε σφίξει πάνω του και ένιωθα πολύ άβολα! Ρε τι μου έμελλε να πάθω! 

Αφού τελειώνει το μπλουζ, λέω της Ρ. "Ρε, γιατί δεν χορεύουμε και τα άλλα τραγούδια? Αυτό που μπήκατε και αυτό της τούρτας..." και τα βάζουμε και κάνουμε το κέντρο club, αφού ήταν beatάκια! Για μένα ήταν το καλύτερο κλείσιμο που θα μπορούσε να έχει αυτή η βραδιά. Εισέπραξα και το κομπλιμέντο μου "Κινείσαι πολύ ωραία" από τον Θ. ;) Όχι παίζουμε! :Ρ 

Αυτή ήταν (με πολλάαααααα λόγια) η εβδομάδα του γάμου. Πέρασα υπέροχα, το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ, αν και μερικές φορές αγχώθηκα και σιχτίρισα, αλλά οι καλές στιγμές υπερκαλύπτουν κατά πολύ τις "άσχημες". Αφού στο πλοίο του γυρισμού, τηλεφωνώ στη Ρ. και της λέω: "Ρε, ωραία περάσαμε.. Δεν το ξανακάνεις ακόμα μια φορά?" 

Υ.Γ: για την ιστορία, άκουσα πάρα πολλά "και στα δικά σου", αλλά μετά από ένα σημείο τα συνήθισα, ήταν σαν να άκουγα "καλημέρα" και έλεγα απλώς "ευχαριστώ"! :Ρ