Άλλες φορές ναι, άλλες όχι... Στη δική μου περίπτωση τα φαινόμενα όχι μόνο με απάτησαν, αλλά ήταν τόσο αληθοφανή που περνούσαν για πραγματικότητα.
Και πάνω σε αυτή την επίπλαστη πραγματικότητα εγώ κατέβαλλα προσπάθεια όσο καμία άλλη φορά, ένιωθα, έκανα όνειρα, ζούσα και υπήρχα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα την ευτυχία όπως θα έπρεπε να είναι. Πρώτη φορά καταλάβαινα τι σημαίνει η φράση "σκάω απο ευτυχία". Δεν μου έφταναν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες κοντά του. Μου φαινόταν πως περνάνε τόσο μα τόσο γρήγορα και δεν προλάβαινα να τον χορτάσω. Ήμουν σχεδόν σίγουρη πως "Ώπα, εδώ είμαστε!", παρόλο που έβαζα πάντα τον εαυτό μου δεύτερο, για να είναι καλά εκείνος.
Και ξαφνικά, από το πουθενά, καταρρέουν όλα. Ίσως όχι από το πουθενά ακριβώς. Ίσως είχα δείγματα, τα οποία υποσυνείδητα επέλεγα να μη δω. Ξαφνικά, φανερώνεται ποιος πραγματικά είναι αυτός ο άνθρωπος που είχα δίπλα μου. Και το αγγελικό πρόσωπο γίνεται μια άθλια παραμόρφωση. Δεν ξέρω για τι πρέπει να θρηνήσω... Για μένα, για εκείνον, για τα συναισθήματα, για τα πράγματα που επένδυσα πάνω του, για τις προσπάθειες μου που πήγαιναν άπατες, για ποιο από όλα ή για όλα μαζί?
Και να'μαι τώρα εδώ να προσπαθώ κάθε μέρα να τον σκοτώσω μέσα μου, να προσπαθώ να τον μισήσω, να προσπαθώ να ανασυγκροτήσω τα κομμάτια μου, να συνεχίσω τη ζωή μου. Μέσα μου όλα είναι διαλυμένα, κρανίου τόπος. Και παλεύει η αγάπη με το μίσος. Και λογικά, ενώ θα έπρεπε να νικά το μίσος, η αγάπη ανακυρήσσεται νικήτρια κάθε μέρα. Καταλήγω να μισώ τον εαυτό μου που μου λείπει, που τον σκέφτομαι, που δεν είμαι αρκετά δυνατή, ίσως και εγωίστρια, ώστε να τον ξεριζώσω μια για πάντα από μέσα μου.
Οι Κυριακές πονάνε πάντα πιο πολύ...
